Αγγελάκας - Βελιώτης Λύκοι Live Review από το Fuzz

Κάντε κλικ εδώ

Όταν διάβασα το δελτίο τύπου νόμιζα ότι μας έκαναν πλάκα. Μπορεί στην προηγούμενη συναυλία να έλεγαν πώς το τρίο «Αγγελάκας3» κυκλοφορεί καθιστό και αναλόγως σηκώνεται, όμως τώρα έκαναν άλλο ένα βήμα. Το κοινό θα είναι καθιστό και οι συναυλιακοί χώροι θα διαμορφωθούν κατάλληλα. Εδώ ο ίδιος ο Γιάννης Αγγελάκας δεν άντεχε καθιστός και πεταγόταν απ’ την καρέκλα του, εμείς πώς θα αντέχαμε ολόκληρη συναυλία;

Οι αμφιβολίες μου διαλύθηκαν όταν τηλεφώνησα στο Fuzz να μάθω για εισιτήρια και μου το επιβεβαίωσαν. Μπαίνοντας στον κάτω όροφο, είδα τον χώρο να έχει γεμίσει με πλαστικές καρέκλες σε διάταξη θεάτρου. Έκατσα στην πρώτη σειρά και αναρωτήθηκα: αν κάποιος σηκωθεί για μπύρα, θα τον κράξει κανείς;

Στις δέκα παρά πέντε όλες σχεδόν οι καρέκλες έχουν γεμίσει ενώ μερικές δεκάδες στέκονται όρθιοι κοντά στα μπαρ περιμετρικά του χώρου. Περίμενα περισσότερο κόσμο η αλήθεια είναι. Στις δέκα σβήνουν τα φώτα.

Οι πρώτες νότες έρχονται από το βιολοντσέλο του Νίκου Βελιώτη ενώ σταδιακά μπαίνουν και οι υπόλοιποι μουσικοί στην μελωδία με τον Γιάννη Αγγελάκα να μένει στο σκοτάδι και να ακολουθεί τον ρυθμό με το κεφάλι του. Οι Λύκοι είναι εδώ κι αυτή είναι η μάζωξή τους

Τα πρώτα τραγούδια «Κρίμα να μην είσαι εδώ», «Πότε θα φτάσουμε εδώ» & η διασκευή στο «Πάνω στο σχοινί» από την εποχή των Τρυπών ενθουσιάζουν κοινό και μουσικούς, ενώ μετά το επόμενο ο Αγγελάκας ευχαριστεί το κοινό που παραμένει σιωπηλό λέγοντας πως «όσο πιο ήσυχοι είστε τόσο καλύτερα θα παίζουμε».

Όσο περνάει η ώρα, το ηχητικό αποτέλεσμα των Λύκων με ενθουσιάζει και ταυτόχρονα πείθομαι ότι καμία άλλη φωνή πέραν αυτής του Αγγελάκα δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει αυτό το πρότζεκτ. Η συνέχεια μας βρίσκει με τραγούδια σαν το ομώνυμο «Οι ανάσες των λύκων», το υπέροχο «Σε ένα ανοιξιάτικο λιβάδι» και το «Χωρίς εμένα» επίσης από την εποχή των Τρυπών.

Ο κόσμος έχει ταυτιστεί πλήρως με τους Λύκους, νιώθει πια άνετα στις καρέκλες και επευφημεί και τα πέντε μέλη της μπάντας στο τέλος κάθε τραγουδιού. Μόλις σε ένα ορχηστρικό παίρνουμε το θάρρος και κρατάμε τον ρυθμό με τα χέρια μας.

Οι διασκευές στο «Βαθειά στην θάλασσα θα πέσω» του Γιώργου Ζαμπέτα και το «Κάθε τρελό παιδί» του Μάνου Χατζιδάκι διευρύνουν τους μουσικούς μας ορίζοντες και αποδεικνύουν ότι αφ’ ενός η καλή ελληνική μουσική είναι μία και αφ’ ετέρου ότι ο Γιάννης Αγγελάκας στην μετά-Τρύπες εποχή τολμά και πειραματίζεται με διαφορετικά ακούσματα.

Ένα παλικάρι από το κοινό ζητάει την «Τίγρη» του Ψαραντώνη φωνάζοντας «Έχω μια τίγρη μέσα μου» για να εισπράξει την απάντηση του Αγγελάκα «Κι εγώ τι να σου κάνω;» προκαλώντας το γέλιο μας. Όταν φτάνουμε στο «Χωρίς κανόνα» των Εν Πλω (του Ντίνου Σαδίκη που συμμετέχει στους Αγγελάκας3) είναι η πρώτη φορά που νιώθω την καρέκλα να μην με χωράει και κοιτάω γύρω μου – νομίζω οι περισσότεροι νιώθουν σαν κι εμένα. Μετά τον «Ωκεανό» έρχεται η «Πλημμύρα» του Μάρκου Βαμβακάρη (!) για να κλείσει η συναυλία με στίχους του Νίκου Καββαδία.

Για το encore η ομάδα των Λύκων έχει κρατήσει το «Θέλω να είμαι μουσική» και η βραδιά τελειώνει οριστικά με το «Όπως ξυπνούν οι εραστές»…

Και κάτι τελευταίο, η επιλογή του καθιστού κοινού κρίνεται άκρως επιτυχημένη. Για να δούμε και στο Rockwave τώρα…
http://grrock.net/