ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ - ΑΓΑΠΗ (Κ Γ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ)

Κι ήμουν στο σκοτάδι.
Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα.

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

Οσα στη ζωη εχεις μαθει να μαχεσαι κ κανεις πολεμους χιλιους κ αντιστεκεσαι κ μαθαινεις να σαι πετρα απο πετρα...παγος η ψυχη κ τα ονειρα αστειο για παραμυθια παιδικα...κ ετσι πορευεσαι με ασπιδες για να μην ανοιγουν πληγες καινουργιες κ να κλεινουν οι παλιες..........

Και φτανει λιγη αγαπη ..ενα χαδι ..μια γλυκεια κουβεντα........κ ξυπναει η ψυχη απ το ληθαργο της κ αρχιζει να νοιωθει ..κ ολα οσα εχτιζες γκρεμιζονται κ ενα αλλοκοτο φως ερχεται κ λιωνει τους παγους...

Αρχιζεις να ζεις αλλιως κ για αλλους λογους κ να ονειρευεσαι εσυ που παλευες με τον υπνο γιατι σκιαζοσουν τους εφιαλτες που κουβαλουσε μαζι του ,....

Κ αναρωτιεσαι που ηταν θαμμενα τοσα χρωματα ...τοσο φως πως ειχε κρυφτει????

Κ αναρρωτιεσαι ποσα ακομα θα μπορουσες ν αντεξεις απο εκεινα που περασες αν ηξερες πως στο τερμα θα ηταν αυτη η ανταμοιβη σου ...........................