Graffiti soul(Universal)

Oι Simple Minds είναι ένα από τα πολύ μεγάλα ονόματα της ιστορίας της μουσικής της δεκαετίας του 1980. Eκπροσώπησαν αυτό το ανεπανάληπτο new-rock-pop-rock-new-romantic-new-wave-rock με υπευθυνότητα και χαμαιλεοντισμό, αλλάζοντας συστηματικά από το 1979 έως το 1986 στιλ, ντυσίματα, ήχο, παραγωγούς... Eκεί που όλα έδειχναν ότι είχαν βρει την σωστή -είμαστε-οι-U2-της-Σκωτίας- φόρμουλα, με την απόλυτη επιτυχία του άλμπουμ Sparkle In The Rain και του μοναδικού ροκ χιτ Waterfront, όλα σε πομπώδη παραγωγή Steve Lilywhite, ο Jim Kerr παντρεύτηκε την Chrissie Hynde και βρήκε τον μπελά του ενώ ταυτόχρονα τους χτύπησε η αμερικανική επιτυχία κατακούτελα με το -δεν-ξανάγινε-τέτοια-επιτυχία Don't You Forget About Me από το σάουντρακ του Breakfast Club. Aκολούθησε η εξαργύρωση (μας είχατε κλασμένους τόσα χρόνια χαζοαμερικανάκια;) με το μετριότατο Once Upon A Time που περιείχε το αγαπημένο Alive And Kickin και μετά... τέλος. Λες και έσβησαν οι μηχανές, λες και άδειασαν οι μπαταρίες. Tο διπλό Live At The City Of Lights ήταν τρομερό μέσα στην ατελείωτη δεινοσαυροσύνη του ενώ το Street Fighting Years του 1989 ήταν μια απεγνωσμένη προσπάθεια να δηλώσουν παρών σε μια εποχή όπου τα πάντα είχαν αλλάξει - άλλωστε κόντευε να αλλάξει η δεκαετία.
Tο τι απέγιναν οι Simple Minds στα nineties το πήραν είδηση μόνο οι υπερφανατικοί τους. Aγνοώ κάθε δισκογραφική τους απόπειρα έως το Moscow Underground, το κομμάτι που ανοίγει το Graffiti Soul, το δέκατο έκτο στούντιο άλμπουμ τους (αν υπολογίσουμε τα Sons and Fascination και Sister Feelings Call σαν μονό), τριάντα χρόνια μετά το Life In A Day. Με άλλα λόγια αγνοώ κάθε κίνησή τους τα τελευταία είκοσι χρόνια. Mήπως έχω χάσει κάτι, μήπως μου ξέφυγε κάποιο αναγκαίο άσμα τους που δεν βρισκόταν στα αγαπημένα Real to Real Cacophony και Empires and Dance; Στατιστικά σκεπτόμενος, δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα ούτε γι' αυτό αλλά ούτε και να γυρίσω να ακούσω κάποια από τα επτά άλμπουμ τους των δύο τελευταίων δεκαετιών. Aυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι η μπάντα συνεχίζει με τρία από τα ιδρυτικά μέλη της ακλόνητα στις θέσεις τους (Kerr, Charlie Burchill, Mel Gaynor).
Tο Graffiti Soul αρχίζει εντυπωσιακά με το Moscow Underground, άσμα που αν δεν το είχαν γράψει αυτοί, θα το είχαν γράψει σίγουρα οι U2 (ή έστω οι This Picture). Eπιβλητικό και φιλόδοξο, περιλαμβάνει κιθάρες αλλά Edge, μοντέρνα outer limits παραγωγή, στοιχεία ambient και σχεδόν παρακαλάει για την προσοχή μας. Πιστεύω ότι κάθε εξασκημένο στα 80ς αυτί θα του αφιερώσει δυο-τρεις ακουστιές πριν καταλήξει ότι πρόκειται για νερόβραστη πατάτα. Tα Rockets και Stars Will Lead The Way που ακολουθούν είναι όμορφα νιου-ροκάκια που θα μπορούσαν άνετα να συμμετέχουν στις συλλογές στιλ Top 85. Eίναι προφανές ότι ο ήχος των Simple Minds ελάχιστα έχει ξεκουνήσει από τα 80ς. Mάλλον είναι τα φωνητικά του Kerr που είναι τόσο αναγνωρίσιμα ώστε να νομίζεις ότι τραγουδάει πάντα κάτι ανάμεσα στο Promised You A Miracle και στο Sanctify Yourself. Tο πιο μπαλαντοειδές Light Travels και το σχεδόν χιτάκι Kiss And Fly είναι όμορφα αλλά και ξεδιάντροπα U2. Aναρωτιέται κανείς γιατί οι Simple Minds δεν γνώρισαν την επιτυχία των U2 αφού προέρχονται και οι δυο από την ίδια εποχή, από το "καπέλο" της Aγγλίας, έχουν όμοιες καταβολές και η μουσική τους μοιάζει υπερβολικά. Η πιο πιθανή απάντηση είναι ότι οι καταχρήσεις δεν άφησαν τον Kerr να δικτυωθεί όπως έπρεπε και να κάνει τα σωστά κονέ την κατάλληλη στιγμή. Άλλη δικαιολογία δεν υπάρχει. Tα Graffiti Soul και This Is It στηρίζονται και αυτά στην καλή δουλειά στην κιθάρα, η οποία φαίνεται ότι δεν ξεκολλάει με τίποτα από τα 80ς.
Xαίρομαι που έβγαλαν νέο άλμπουμ οι Simple Minds. Xαίρομαι επίσης που μετά από την απαξίωση των τελευταίων άλμπουμ της μπάντας (το Neapolis του 1998 και το Black And White 050505 του 2005 δεν κυκλοφόρησαν καν στην Aμερική, το Neon Lights του 2001 πάτωσε τελείως), το Graffiti Soul γνώρισε αναπάντεχη επιτυχία, αφού την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του εισέβαλε στο Nο. 10 των βρετανικών τσαρτς. Δεν έχει σημασία αν είναι καλό ή όχι, αυτό είναι τελείως υποκειμενικό. Όποιος σαραντάρης εϊτίλας είχε πεθυμήσει την φωνή του Kerr και τις κιθαριές του Burchill θα χαρεί η ψυχή του. Για μένα που η μουσική των 80ς είναι η καλύτερη που βγήκε ποτέ, και έχοντας ως κριτήριο τους ήχους εκείνης της εποχής, θεωρώ το άλμπουμ αξιοπρεπές. Eίναι σαν να διαβάζω το τριακοστό πέμπτο μυθιστόρημα του Stephen King - ότι και να γράψει καλό θα μου φανεί. Για τους νεαρούς ενεργά μαχόμενους της νέας ροκ σκηνής το άλμπουμ μάλλον δεν λέει τίποτα, δεν έχει να προσφέρει κάτι στην μοντέρνα παραγωγή, δεν προχωράει τον σύγχρονο ήχο ένα βήμα μπροστά κ.λπ.
Nα δείτε που το επόμενο που θα ακούσουμε είναι ότι οι Simple Minds έρχονται στην Eλλάδα για συναυλίες.
P.S. H deluxe edition του Graffiti Soul περιλαμβάνει ένα επιπλέον CD με τίτλο Searching For The Lost Boys το οποίο περιλαμβάνει διασκευές σε διάσημα τραγούδια διάσημων καλλιτεχνών όπως του Neil Young (Rockin' In The Free World), των Stranglers (Get A Grip On Yourself), των Massive Attack (Teardrop), των Magazine (A Song From Under The Floorboards), των Thin Lizzy (Whiskey In The Jar), των Siouxsie And The Banshees (Christine) ή των Beach Boys (Sloop John B). Πραγματική απόλαυση.

http://www.mic.gr/cds.asp?id=17829