Ο γκουρού της ροκ

Ο μοναδικός Ελληνας μέλος του Rock & Roll Hall of Fame και κάτοχος του ρεκόρ Γκίνες για τη μακροβιότερη εκπομπή στο ραδιόφωνο -την ίδια ώρα, στην ίδια συχνότητα -παραμένει ο άνθρωπος που λατρεύει τη ροκ και ένας αμετανόητος συλλέκτης δίσκων. Εχεις μια από τις μεγαλύτερες δισκοθήκες στον κόσμο. Υπάρχει, ωστόσο, κάποιος δίσκος που τον ψάχνεις χρόνια και δεν έχεις καταφέρει ακόμα να τον βρεις;
Δεν είναι υπερβολή αν σας πω ότι όλη μου τη ζωή με θυμάμαι να ψάχνω κάποιον δίσκο. Τα τελευταία 6 χρόνια ψάχνω ένα album του Al Hibbler, ενός soul καλλιτέχνη της δεκαετίας του ‘50.
H χαρά του συλλέκτη είναι τα δισκάδικα που είναι κρυμένα στις πιο απίθανες γειτονιές. Συχνά πια, το internet έρχεται να δώσει τη «λύτρωση», ειδικά σε πολύχρονες αναζητήσεις. Αγοράζεις δίσκους από το internet;
Αγοράζω σπάνια. Δεν αλλάζω με τίποτα τις ώρες που έχω ξοδέψει και συνεχίζω να ξοδεύω στις αγορές του Λονδίνου, της Νέας Υόρκης και του Λος Αντζελες. Σίγουρα το νέο μέσο διάδοσης της μουσικής είναι το internet. Ομως εγώ ανήκω σε μια άλλη γενιά, που μεγάλωσε με το βινύλιο, και με πίεση πέρασα στο cd. Αν σκεφτείς ότι το cd έκανε την εμφάνισή του το 1984, εγώ παραδέχτηκα την ύπαρξή του το 1990. Δεν έχω λοιπόν ακόμα πειστεί ότι μπορώ να συνεχίσω τη συλλογή μου με...download. Απ’ την άλλη, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω στη νέα γενιά το γεγονός ότι έχει μεγαλώσει μέσα στα computers. Πολλοί δε καλλιτέχνες, όπως ο David Byrne με τον Brian Eno, κυκλοφορούν τις δουλειές τους πρώτα στο διαδίκτυο και μετά σε cd. Βέβαια, αυτοί, όπως και ο Gabriel, είναι πρωτοπόροι της τεχνολογίας, οπότε είναι λογικό να τη χρησιμοποιούν. Αναγκάστηκα κι εγώ να κάνω download το album τους. Δε σου κρύβω όμως ότι το έχω λίγο στην άκρη. Δεν το αναγνωρίζω σαν «παιδί μου».
Τι αλλαγές έχει φέρει στη δουλειά σου η παρουσία του internet;
Η μεγαλύτερη αλλαγή είναι ότι δεν υπάρχει πλέον το ατού της «πρώτης μετάδοσης». Τώρα το τραγούδι το βρίσκεις στο διαδίκτυο το πολύ σε 15 μέρες αφού βγει από το studio. Βέβαια η δουλειά η δική μου αρχίζει από κει και πέρα. Η πείρα μου και οι γνώσεις μου από το παρελθόν με βοηθούν ώστε ακούγοντας ένα νέο group, να σκεφτώ άλλα δέκα που είναι οι επιρροές τους. Μπορώ δηλαδή να δώσω στους νεότερους πληροφορίες άμεσες για τα νέα groups, που δεν πρόκειται να τις βρουν σε κανένα site.
Τα καλύτερα διαμάντια της δισκοθήκης σου, πού τα έχεις βρει; Σε «τρύπες» ή σε μεγάλα δισκοπωλεία;
Ξεκίνησα να δημιουργώ τη δισκοθήκη μου αγοράζοντας απ’ το Μοναστηράκι. Τότε είχε φοβερές τιμές. Μια άλλη αγορά που με βοήθησε να γεμίσω τη δισκοθήκη μου ήταν της Γλυφάδας. Την εποχή του 1968 με 1974 λειτουργούσε εδώ ο αμερικανικός σταθμός του Ελληνικού. Κάθε Παρασκευή λοιπόν δημοσίευαν τα «Νέα» αγγελίες Αμερικανών στρατιωτικών που άφηναν την Ελλάδα για να επιστρέψουν στην πατρίδα τους και πουλούσαν τους δίσκους τους. Ξεκινούσαμε λοιπόν από την Παρασκευή για τη Γλυφάδα και σηκώναμε μπαούλα. Αργότερα άρχισα να ταξιδεύω στο εξωτερικό. Θυμάμαι το 1972 στο Λονδίνο όταν ανακάλυψα το Portobello. Επαθα ντελίριο. Δε θα ξεχάσω μια φορά στο Soho έναν τύπο που όταν κατάλαβε το πάθος και την τρέλα μας για τη συλλογή δίσκων, μας είπε «θα σας πάω σε μία αποθήκη που έχω να ψάξετε με την ησυχία σας». Μπήκαμε μέσα σ’ ένα μουχλιασμένο μέρος και μας είπε ?θα σας κλειδώσω εδώ και πείτε μου σε πόση ώρα θέλετε να έρθω να σας ξεκλειδώσω?. Του είπαμε να έρθει σε επτά ώρες. Νομίζαμε ότι ήμασταν σ’ ένα παράδεισο με δίσκους. Πρέπει να αγόρασα σ’ εκείνο το επτάωρο πάνω από 1.500 δίσκους.
Συνέντευξη στους Θοδωρή Βαμβακάρη και Τάκη Γιαννούτσο