κάθε νύχτα συναντώ μες στο κορμί μου,έναν κατάδικο στη θέση της καρδιάς....

Ενδελέχεια - Κατάδικος

Αγγίζω πρόσωπα που χάνονται τη νύχτα,
μιλώ σε σώματα που σβήνουν την αυγή
κι ενώ δε νιώθω ούτε χαρά ούτε και πίκρα
ζητώ και παίρνω μιαν ανάσα σαν κραυγή.

Κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά
κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά
και σαν ομίχλη αγκαλιάζει το φεγγάρι.

Κρατώ τα σχήματα και χάνω την ουσία,
μοιάζω με πλαστικό τοπίο - τι να πω.
Κάποτε γίνομαι θεός, πότε θυσία
κι όμως δεν έμαθα ακόμα ν' αγαπώ

Κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά
κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά
και σαν ομίχλη αγκαλιάζει το φεγγάρι.

Χωρίζω έτσι τη ζωή απ' τη ζωή μου
κι έχω γι' αντάλλαγμα μια όψη σιγουριάς,
μα κάθε νύχτα συναντώ μες στο κορμί μου,
έναν κατάδικο στη θέση της καρδιάς

Ενας καταδικος η καρδια ...καταδικασμενη να ΝΟΙΩΘΕΙ ισοβια . Να περιπλανιεται αναμεσα σε οσα εχει ζησει σε οσα εχει χασει σε οσα αγαπησε κ οσα την πονεσαν....
Ενας καταδικος μεσ στο κορμι ...φυλακισμενος για παντα ......
Μια περιπλανηση ..μια αγωνια να βρει εκεινους που δεν ζουν πια ..κ εκεινα που την απομακρυνουν απ την ουσια...εκεινα τα σημαντικα που εχουν χαθει  σ εναν αγωνα κατακτησης των μεγαλων ιδεωδων..................

Αερικα που την στοιχειωνουν μα που τα ψαχνει απελπισμενα καθε νυχτα ..κ δεν ξεχωριζει πια ζωη κ θανατο .....Φωτια κ ομιχλη......ανεμος κ φεγγαρι .................Ονειρο κ εφιαλτης...ΖΩΗ .....ΘΑΝΑΤΟΣ...Ολα ενα...Κ εκεινος ο μικρος καταδικος παλευει να ξεχωρισει ...........αληθεια κ ψεμα...........να νοιωσει δυνατος εστω κ για μια στιγμη ....μια στιγμη ισαξια μιας ζωης ........
...........Κ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑ ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ ΦΩΤΙΑ .............................................Μετα κ τα καιει ολα...Μετα κ τπτ δεν μενει .....................Μετα ο καταδικος παντα εκει ..................μεχρι το τελος............