Παντ. Γαργουλάκης (PG) & The Rocking Cats Live @ Limbo Rock

Ο Παντελής Γαργουλάκης (PG) παρέα με τους ROCKING CATS που αποτελούνται από την Μαρία Σωτηροπούλου  στα φωνητικά, τον Κλέαρχο Κανελλόπουλο στο μπάσο και τον Gus Κατσούδα στα τύμπανα, μας παρουσιάζουν ένα μοναδικό πρόγραμμα εξαιρετικής ποιότητας με γνωστές επιτυχίες διασκευασμένες με μοναδικό τρόπο και μας προσκαλούν σε ένα Rock & Blues party που θα μας μείνει αξέχαστο .

Τρίτη 24 Μαρτίου

Ωρα 22.00

Limbo Rock Club
Λεωφ. Αθηνών 389 & Ζωσιμάδων
Αιγάλεω

Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: «Το ελληνικό ροκ είναι μπούρδες»

Μια τυπική συζήτηση είναι σίγουρα κάτι που δεν μπορείς να κάνεις με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Χειμαρρώδης, πάντοτε ειλικρινής και εκπληκτικά εξομολογητικός, δεν φοβάται να απαντήσει σε οποιαδήποτε ερώτηση. Και κάπως έτσι η συζήτηση φτάνει μέχρι τον Αλις Κούπερ, τα σουξέ, τα λαϊκά του Σταρόβα και την έννοια της λέξης «φραγκοφονιάς»

Κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα. Στο μαγαζί όπου εμφανίζεται φέτος μαζί με τους αιρετικούς Βόρειους, το συγκρότημα Αγαμοι Θύται, τον Πάνο Μουζουράκη και τον Δημήτρη Σταρόβα δεν πέφτει καρφίτσα. Ο κόσμος αρχίζει να μαζεύεται από τις 10.30 και μέχρι τις 4 τα ξημερώματα διασκεδάζει αυθεντικά. Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας είχε κυκλοφορήσει το 1999 έναν δίσκο με τίτλο «Ετσι δραπετεύω απ’ τις παρέες», αυτή η παρέα, όμως, δεν του αφήνει περιθώρια διαφυγής. «Ολα τα κόλπα μια παρέα τα κάνει. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να δραπετεύσω από αυτή την παρέα. Και από την παρέα του Χατζιδάκι με τον Γκάτσο δεν θα ήθελα να δραπετεύσω. 

Ο τίτλος του δίσκου παραπέμπει στην εποχή των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλα-βίας. Κι εκεί μια παρέα έκανε κουμάντο. Θα ακουστεί κοινότοπο το “περνάμε καλά”. Αλλά το βλέπουμε στον κόσμο, το χαίρεται».  Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας κάνει έναν γρήγορο μαθηματικό υπολογισμό για να πει «δουλεύω 20 χρόνια αδιάκοπα. Από την εποχή του “Διδυμότειχο Blues”. 

Κουραστικό; Σίγουρα πλέον είναι λιγότερο κουραστικό. Oταν δουλεύεις τόσα χρόνια παθαίνεις το εξής: όλα τα μαγαζιά σού φαίνονται ίδιοι χώροι. Δεν θυμάσαι τη χρονιά που έπαιξες στο τάδε ή το δείνα μέρος και υπολογίζεις τα χρόνια από τα κομμάτια που τραγουδούσες. Παλιά δούλευα από την Τετάρτη μέχρι την Κυριακή, τώρα δύο μέρες. Το κάνω επειδή το γουστάρω. Πολλές φορές κάθομαι σε μια γωνίτσα και χαζεύω το πρόγραμμα. Και όταν δούλευα με τον Ζουγανέλη και τον Μπουλά, και φυσικά με τον μέντορα μου, τον Σαββόπουλο». 

Εντεχνο Vs εμπορικού

Τόσα χρόνια στη νύχτα έχουν δει πολλά τα μάτια του. Φέτος διηγείται την εξής σκηνή: «Το πρόγραμμα ξεκινάει με Led Zeppelin και Τζάνις Τζόπλιν και τελειώνει ρομαντικά και κατανυκτικά με το “Ητανε μια φορά”. Στις 4 τα ξημερώματα, λοιπόν, βγαίνει ο Σταρόβας και παίζει ένα λαϊκό άσμα. Μόλις αρχίζει να παίζει ξεσηκώνεται όλο το μαγαζί. Δεν ξέρω αν ο κόσμος που έρχεται είναι το κουλτουριάρικο κοινό, το έντεχνο. Δεν είμαι σίγουρος όμως ότι έχει ταυτότητα».

Ο ίδιος στο ξεκίνημά του είχε την ταυτότητα του ροκά; «Ούτε οι ίδιοι οι ροκάδες δεν έχουν τη συνείδηση του ροκά. Εβλεπα προχθές ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Αλις Κούπερ. Ανέβαινε πάνω στη σκηνή και έπαιζε έναν ρόλο. Το πραγματικό του όνομα ήταν διαφορετικό. Μόλις αποφάσισε να γίνει ο ρόλος κόντεψε να πεθάνει από υπερβολική δόση ναρκωτικών και τον έσωσε η γυναίκα του και η θρησκεία. Εβγαλε μετά το “Poison” και ξαναβγήκε ως ρόλος. Το ελληνικό ροκ είναι μπούρδες. Δεν υπάρχει ιδεολογία. Ποιος είναι ικανός να μου πει εμένα αν είμαι ροκ ή όχι; Οι Ramones και ο Sid Vicious ήταν γνήσιοι ροκάδες. Ο Μικ Τζάγκερ είναι η επιτομή του ροκ. Και είναι και εμπορικός». 



«Μια τρύπα στον καιρό... κύριε Μάνο». O Μάνος Ελευθερίου όχι μόνο έδωσε στίχους για πέντε από τα τραγούδια του νέου δίσκου του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, αλλά και συμμετέχει σε αυτόν απαγγέλλοντας το κείμενό του «Θεατρικά Προγράμματα». Κυκλοφορεί σε όλα τα δισκοπωλεία και τα ψηφιακά καταστήματα δίσκων. «ΑΓΑΜΟΙ ΘΥΤΑΙ: Με το κεφάλι ψηλά». Μια παράσταση του Ιεροκλή Μιχαηλίδη. Κείμενα: Δήμητρα Παπαδοπούλου
ΑΝΟΔΟΣ Live Stage, Πειραιώς 183, Αθήνα. Τηλ. κρατήσεων: 210 3468100,www.anodoslivestage.gr 


Μιλάει για τη νέα του δουλειά, το «Μια τρύπα στον καιρό... κύριε Μάνο»: «Μετά από 35 χρόνια στο τραγούδι νομίζω ότι μάζεψα εμπειρίες, αλλά επέστρεψα στο μουσικό στυλ που είχα στο ξεκίνημα. Κάπως έτσι αποφάσισα να δώσω ιδιαίτερο βάρος στη μουσική, να μη γράψω ένα φυσιολογικό τραγούδι, να μη δώσω υπερβολική σημασία στον στίχο, να μη με ενδιαφέρει το κυνήγι της επιτυχίας. Εχει ένα-δυο κομμάτια που θα ακουστούν περισσότερο, κανονικά. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος είναι καταρρακτώδεις μονόλογοι, μια όπερα τσέπης. Είναι δύσκολος δίσκος, δεν μπορείς να τον ακούς όλες τις ώρες. Οταν ξεκινά ένας μουσικός το ταξίδι του είναι αληθινός, αλλά και για να επιβληθείς πρέπει να είσαι αληθινός. Με τον χρόνο σίγουρα θα αρχίσεις να σκέφτεσαι τις εταιρείες, τον κόσμο, τα μαγαζιά, τα φράγκα. Πιθανώς αλλοτριώνεσαι, αλλά κάποια στιγμή που δεν διακινδυνεύεις τίποτα θα κάνεις κάτι για σένα».

Τα μεγαλύτερα σουξέ

Δεν θα έχει «σουξέ»; «Είμαι τυχερός που έκανα πολλά σουξέ. Ο Μάκης Μάτσας, ο άνθρωπος που σέβομαι την άποψή του επειδή ξέρει πώς πουλιέται ένας δίσκος, μου έχει πει το εξής: “Ενας δίσκος είναι ένα τρένο σε ράγες, θα έχει πολλά βαγόνια αλλά μία ατμομηχανή. Eνα τραγούδι είναι αρκετό να κάνει επιτυχία έναν δίσκο”. Γιατί να μη θέλω να πουλήσει ένας δίσκος μου; Διαφορετικά θα κάθομαι σπίτι όλη μέρα να γράφω μουσική για μένα. Θέλω να ακουστεί στον κόσμο η μουσική μου. Αλλά πλέον είναι δύσκολο να βγει ένα σουξέ. Μέχρι το 2004 είχα κάνει δεκαπέντε σουξέ, από τότε σήμερα, όμως, μόνο πέντε. Δεν γίνεται το σουξέ με το ζόρι. Ηξερα νομίζεις ότι θα γίνει σουξέ το “Πεθαίνω για σένα”; Το έγραψα για την ταινία αποκλειστικά». 

Δεν βαριέται να παίζει συνέχεια τα ίδια αναγνωρίσιμα κομμάτια στις εμφανίσεις του; «Είμαι σε μια συναυλία σε ένα νησί. Δεν είπα το “Διδυμότειχο Blues”. Ερχεται ένας τυπάκος και με ρωτάει γιατί δεν το είπα. “Μα δεν έχει βαρεθεί τόσα χρόνια να το ακούς;” τον ρώτησα. “Εσύ έχεις βαρεθεί μάλλον να το παίζεις”, απάντησε. Αυτή η απάντηση στάθηκε καθοριστική. Θα φανταζόσουν ποτέ μια συναυλία των Stones όπου δεν θα άκουγες το “Satisfaction”; Λέμε δεν θα τα παίξουμε, αλλά το μυστικό είναι να παίζεις τα σουξέ και παράλληλα ό,τι άλλο θέλεις. 

Κυρίως, όμως, να ακούγεσαι στις συναυλίες όπως ακούγονται οι δίσκοι σου. Κάθε φορά που πηγαίνω σε live του Ρότζερ Γουότερς ακούγεται καλύτερα από τον δίσκο. Αυτό είναι». 

Πώς μπορεί ένας πιτσιρικάς να κάνει την ίδια καριέρα με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα; «Δεν υπάρχουν δισκογραφικές, δεν υπάρχουν δίσκοι. Παλιότερα το να βγάλεις βινίλιο ήταν μεγάλη υπόθεση. Τώρα κάθε πιτσιρικάς φτιάχνει με ένα laptop κάτι στο δωμάτιό του και βγαίνει για να ακουστεί στα κινητά. Για να μείνεις στον χρόνο πρέπει να κάνεις ζωντανές εμφανίσεις. Δεν υπάρχει σαν το ζωντανό, να βγεις με μια κιθάρα στον κόσμο. Για να αποφύγουμε τον οικτρό σε ποιότητα ήχο ίσως θα ήταν καλό να επανέλθουν τα βινίλια. Λίγες φωνές υπάρχουν σήμερα. Η Μποφίλιου, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη, ο Χαρούλης. Και εμπορικοί».

Θα ήθελε να κάνει ένα διάλειμμα; «Δεν ξέρω αν είναι καλό να κάνεις διάλειμμα. Δεν ξέρω αν έχει νόημα. Εκτός κι αν δεν μπορείς. Ο Σαββόπουλος κάνει διάλειμμα διαρκείας. Απέχει συστηματικά. “Ο,τι ήταν να πω τo είπα”, μου έχει εξομολογηθεί σε προσωπικές κουβέντες. Ζωντανές εμφανίσεις κάνει βέβαια».

Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας είναι αναγνωρίσιμο πρόσωπο, έχει κάποιο αρνητικό αντίκτυπο η αναγνωρισιμότητα αυτή; «Δεν έκανα ποτέ σταριλίκια. Δεν έγινε ποτέ ενοχλητική η όποια δημοφιλία. Ξέρω τι θέλω από τον κόσμο. Να έρχεται να με ακούει και να μου έχει εμπιστοσύνη. Γιατί να απολογηθώ για την επιτυχία μου; Δεν έκλεψα κανέναν. Κριτικές φυσικά υπάρχουν. 

Είναι σπουδαίο να μην αφήνεις τον κόσμο αδιάφορο. Με λένε “φραγκοφονιά” οι κακές γλώσσες. Τι να κάνω; Να τους μηνύσω; Αν δεν τους λέει κάτι το γεγονός ότι επί 25 χρόνια έχω τους ίδιους μουσικούς και είμαι στην ίδια εταιρεία, τι να πω; Μέχρι και στα κανάλια με βγάλανε, ότι δεν πλήρωσα τον ηχολήπτη. Εγώ έχω μόνιμο δικό μου ηχολήπτη χρόνια και κλήθηκα να απολογηθώ για τον απλήρωτο ηχολήπτη ενός παραγωγού. Δεν πέφτω στην παγίδα να διαβάζω τα πάντα. Για κάποιους είμαι το χειρότερο κάθαρμα. Ειδικά μετά το Καλλιμάρμαρο δέχτηκα τέτοια επίθεση λες και τους πήρα το ψωμί μέσα από το στόμα. Τι να κάνουμε;».

ΠΕΤΡΟΣ ΘΕΟΤΟΚΑΤΟΣ BAND live @ Lost n’ Found Παρασκευή 20 Μαρτίου 2014

Επιστροφή στην Αθήνα μετά από καιρό για τον Πέτρο Θεοτοκάτο και τη μπάντα του και στο αγαπημένο στέκι στον Κεραμεικό!!

Την Παρασκευή 20 Μαρτίου, ο τραγουδοποιός της ελληνόφωνης ροκ σκηνής θα εμφανιστεί με την μπάντα του στο Lost n’ Found, παρουσιάζοντας τραγούδια από το επερχόμενο έβδομο άλμπουμ του, αγαπημένα από το σύνολο της δισκογραφίας του αλλά και ξεχωριστές διασκευές διασκευές αγαπημένων καλλιτεχνών όπως ο Παύλος Σιδηρόπουλος, οι Τρύπες, ο Iggy Pop, o Bob Dylan, οι Nirvana, οι Joy Division κ.ά....  

Info:
Lost n’ Found
Κεραμεικού 53, Αθήνα  (κοντά στο μετρό Μεταξουργείου)
Tηλ. 210 524 6564
Παρασκευή 20 Μαρτίου
22:30
Είσοδος ελεύθερη

Έμαθα, ένοιωσα, έζησα κι αγάπησα, μαγεύτηκα, πήρα, σκάρωσα, μοιράστηκα, φώναξα, χτύπησα, τα όμορφα δε μαγάρισα χάρισα, γλέντησα κι ακόμα δε κουράστηκα. Τολμάω να πω, τώρα που τα πενήντα ζυγώνω ότι καλά έκαμα μικρός και δε τους πίστεψα. Μέσα μου, τις θύμησες καλοκλειδώνω. Άργησα, αλλά εκείνο το παιδί, το γνώρισα, το γήτεψα.

B.D FOXMOOR - Για 'κείνο το παιδί

Mε γονάτισαν καναν και το σταυρό τους
όλοι εκείνοι οι κοντινοί, που όταν πόναγα λείπαν.
Με σύραν δήθεν μπροστά στον άκακο θεό τους
και να ζητήσω συγνώμη πολλές φορές μου είπαν.
Για να ξεχάσω τη ντροπή τους μοναχός σκεφτόμουν
των ακολάκευτων αγίων τη βαριά μοναξιά
κι όσο με πίεζαν, τόσο κι εγώ αρνιόμουν 
να πιω απ΄το «αίμα των αιώνων» ρουφηξιά.




Κι έτσι αδούλευτο με στείλαν με το ζόρι σχολείο
Εκεί το ψέμα, το μόνο έμοιαζε πέρασμα.
Έκανα φίλο μου ένα ξύλινο μαύρο θρανίο,
της φαντασίας μου τόπο φωτεινό και ξέχασμα
κι έτσι αδούλευτο με είχανε χρόνια γύρω τους,
ένα αλητάκι άμυαλο που σε σειρά θα το βάζαν
οι σόφρωνες, που φοβόντουσαν τον ίσκιο τους
όσο μεγάλωνα , τόσο τρομάζαν

Έτσι που λες, εγώ ο ανεπαρκής νεανίσκος,
ξεπανωφόρετος, καλωσόριζα χειμώνες,
στα αγριοκαίρια πάντα βρισκόταν ένας «θρήσκος
θεραπευτής», να μου προτείνει «κηδεμόνες».
Αυτοί οι «ακάθαρτοι» λοιπόν, με τις πιο βρώμικες σκέψεις,
χτυπούσαν με τη πάρτη μου ντουβάρι πάντα.
Είχα συχνά λοιπόν τέτοιου είδους επισκέψεις
και φρόντιζα να ‘μαι έτοιμος να κάνω καλά κουμάντα. 
Πάνω που άντρευα λοιπόν, στην εφηβεία μου,
το σχολείο παράτησα και πήγα να δουλέψω.
Στους δρόμους γλύτωνα παρά την αφοβία μου
και στη ψυχή μου για τα καλά είπα να ψαχουλέψω.
Ντροπή μεγάλη μου τα δυό χρόνια στο στρατό,
ίσως η τελευταία συμφωνία με το τέρας
κι άκου, το πιο μεγάλο της ζωής μου χωρατό,
στα 25 είχα γίνει ήδη πατέρας.

Λοιπόν, τι θ’ άλλαζα, μη με ρωτάς
Σ’ αυτό το τόπο που με γέννησαν οι τύψεις.
Αν καταστάλαζα, ο φουκαράς,
ίσως να σκόνταφτα στις ίδιες αντιλήψεις.
Όσα θ’ αντάλλαζα, μη μου ζητάς
κι ούτε στιγμή όμως μη με συγκαλύψεις,
στα «βαθυγάλλαζα» ο μπεσαχτάς
είναι γεμάτος παραπαίδια της θλίψης.


Έφερα μετά, μοναχός μου, τα πάνω κάτω
κι όλα τα πρόσκαιρα ακυρώθηκαν μέσα μου.
Λευτερώθηκε απ’ όλα, το σκλαβωμένο νιάτο,
τα τριγύρω αρνήθηκα τα νιτερέσα μου.
Από το παρελθόν μου, έλυσα το μαγγάνεμα
κι ότι ίχνος μου ‘χε αφήσει κάθε βουβό τους πλάνεμα.
Απ’ τη βολή τους προτίμησα το ορφάνεμα,
καλοδεχούμενο της φωτιάς ξαναζωντάνεμα
Έμαθα, ένοιωσα, έζησα κι αγάπησα,
μαγεύτηκα, πήρα, σκάρωσα, μοιράστηκα,
φώναξα, χτύπησα, τα όμορφα δε μαγάρισα
χάρισα, γλέντησα κι ακόμα δε κουράστηκα.
Τολμάω να πω, τώρα που τα πενήντα ζυγώνω
ότι καλά έκαμα μικρός και δε τους πίστεψα.
Μέσα μου, τις θύμησες καλοκλειδώνω.
Άργησα, αλλά εκείνο το παιδί, το γνώρισα, το γήτεψα.


ετσι μεγαλωσαμε ποτισμενοι με ΠΡΕΠΕΙ κ ΣΩΣΤΑ με ΣΟΦΡΟΣΥΝΗ κ ΕΥΠΡΕΠΕΙΑ ......
ποτισμενα παιδικα χρονια με θεους κ δαιμπονες κ μ ολα εκεινα που ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΑΣΠΑΖΟΜΑΣΤΕ .....ΠΩΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΝΤΥΝΟΜΑΣΤΕ Κ ΠΟΙΟΥΣ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ .....ΠΩΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ Κ ΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΜΑΣ......
Παιδικα χρονια φορτωμενα με κατα τα χρονια της εφηβειας εμφανιζομενα ελαττωματα.............Αντιληψεις αγνωστης προελευσης ...φτανοντας στα χρονια των αναζητησεων εσωτερικων κ μη ...Αραγε .........γιατι ολο αυτο το θεατρο κ γιατι αυτα τα ψυχοκουστουμια????Για ποιων την ευτυχια κ μακαριοτητα αγωνιζοντουσαν να μας διαμορφωσουν .....κ γιατι χρειαζεται ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ενα πλασμα .....μια διαμορφωση που πιοτερο με λοβοτομη μου μοιαζει τωρα πια....

"Έμαθα, ένοιωσα, έζησα κι αγάπησα,
μαγεύτηκα, πήρα, σκάρωσα, μοιράστηκα,
φώναξα, χτύπησα, τα όμορφα δε μαγάρισα
χάρισα, γλέντησα κι ακόμα δε κουράστηκα.
Τολμάω να πω, τώρα που τα πενήντα ζυγώνω
ότι καλά έκαμα μικρός και δε τους πίστεψα."

δεν φοβηθηκα ν μαι αλλοιως....δεν σκιαχτηκα να χασω κομματια απ την ψυχη μου ισως αλλα αξιζε....δεν μπορεσα τον καραγκιοζη ν παιξω φορωντας προσωπεια πανω απ τη δικια μου αληθεια....οσοι αντεξαν εμειναν ...οι αλλοι ..........δεν βαριεσαι δεν πειραζει ..........ο καθενας μονο τον εαυτο του εχει συνοδοιπορο αλλωστε .....οι υπολοιποι επιλεγουν τις διαδρομες τους ..δικαιωμα του καθενος προς τα που θα ταξιδευει !!

κ φτανοντας εδω στα πενηντα μου γονιος κ εγω κ μαλιστα οπως ειπε καποτε μια απ τις κορουλες μου ΕΝΑΣ ΜΗ ΚΑΝΟΝΙΚΟΣ ΓΟΝΙΟΣ χαιρομαι ρε μανα που σου ελεγα ΝΑΙ  μονο για ν αποφυγω τη γκρινια σου !!!!!!!!χαιρομαι για το φοβο μου οταν εγινα γονιος μην τυχον γινω ΚΑΝΟΝΙΚΗ !!!!!!!Μην τυχον κ εγω παγιδευσω την ελευθερια της ψυχης κ του πνευματος των παιδιων μου κ στοιχειωσω το μεγαλωμα τους με ακυρα ΠΡΕΠΕΙ Κ ΚΑΛΟΥΠΙΑ.....!!!!!
Ευτυχως γλυτωσα !!!!!!!!!!

Would someone watch over me

Opeth - In My Time of Need

I can't see the meaning of this life I'm leading
I try to forget you as you forgot me
This time there is nothing left for you to take, this is goodbye

Summer is miles and miles away
And no one would ask me to stay

And I should contemplate this change
To ease the pain
And I should step out of the rain
Turn away

Close to ending it all, I am drifting through the stages
Of the rapture born within this loss
Thoughts of death inside, tear me apart from the core of my soul

Summer is miles and miles away
And no one would ask me to stay

And I should contemplate this change
To ease the pain
And I should step out of the rain
Turn away

At times the dark's fading slowly
But it never sustains
Would someone watch over me
In my time of need

οταν ο πονος του χτες ερχεται κ ξαναερχεται κ θαβει καθε αντοχη  κ καθε προσπαθεια αναμετρησης  μαζι του..οταν νοιωθεις πως το μονο γιατρικο θα ηταν αν γινοταν να γυρισεις πισω και να μην αφησεις να ανοιξει η πληγη...τοτε που τα καλοκαιρια της ζωης σου φανταζουν τοσο μακρινα λες κ δεν υπηρξαν ποτε στ αληθεια για σενα....
ειναι τοτε που αναρωτιεσαι ποιος αληθεια νοιαζεται για αυτο που εχεις μεσα σου για οσα θες κ οσα εχεις αναγκη..για οσα δεν θα εχεις ποτε αλλα αρκεισαι να τα ονειρευεσαι ..για οσα εμειναν εκει σ ενα μακρινο παρελθον...τοτε που ματαια ψαχνεις εξοδο κινδυνου...τοτε που ακομα κ ενας θανατος φανταζει πιο ανωδυνος ......τοτε η αναγκη να υπαρχει ΚΑΠΟΙΟΣ γινεται η μονη γεφυρα ζωης...................