… Δεν άντεξες…

Αέρας και φωτιά Δημήτρης Λιόλιος

Φύσηξε ο νότος μια φωτιά
σαν άγριο καλοκαίρι
του αέρα γίνεσαι σκιά
και χάνεσαι…
Μέσα σε όνειρα μικρά
κάποιου Θεού ψάχνεις το χέρι
του πουθενά η ομορφιά,
σε πλάνεψε… Δεν άντεξες…

Φύσηξε ο νότος μια φωτιά
σαν άγριο καλοκαίρι
του ανέμου γίνεσαι η φορά
και χάνεσαι…
Πίκρα σε λύτρωσε γλυκά
σαν μ’ άγνωστο η κουβέντα
μέσα στο τέλος δεν χωράς...
και κρύβεσαι…παντού δίνεσαι…

Κι΄είναι ο δρόμος, αέρας και φωτιά
κι’ όλο πας απ’ την αρχή,
Ξημερώνει, τι σου έμεινε μετράς
είσαι αέρας και φωτιά

Φύσηξε ο νότος μια φωτιά
σαν έρωτα το βλέμμα
σαν σφαίρα πέρασε ξυστά
σε πλήγωσε…
Βαρέθηκες να προσκυνάς
αυτούς που σ΄έχουνε στο χέρι
Φύσηξε ο νότος μια φωτιά...
και ξύπνησες…


Ανακατα τα ονειρα κ οι ελπιδες κ οσα πιστεψες..Εκεινα που καποτε αγαπησες...Εκεινα που κυνηφησες....Ολα τα σαρωνεις σαν δυνατος αερας...κ τα καις........
Μια ζωη-πορεια σε αγνωστα μερη...Σε ξενα μονοπατια..αγνωστα..........Και συνεχιζεις να προχωρας.
Φωτια στη φωτια.....Ολα τα ονειρα σταχτη..Κ ολες οι προσευχες σου χωρις αντικρυσμα ...Σ εναν ΘΕΟ που παντα παρακαλουσες να σε σωσει ...Μια λυτρωση .....Ενα χερι να σε τραβηξει εξω.......Η σωτηρια που ποτε δεν ηρθε.Πληγωμενος κ αδυναμος ..κουρασμενος.....Σαν φυλλο ξερο στον ανεμο ...Φυλλο ξερο που ο αερας το παρασερνει κ το ριχνει στη φωτια ..κ μετα....μετα γινεται ...σταχτη...Ενας αερας τελικα η σωτηρια σου κ μια φωτια η λυτρωση σου...ΞΥΠΝΑΣ........
Δεν υπαρχει τιποτα πια.Ολα σταχτη...Ολα ενα τιποτα πια.....Βγαινοντας απ τ ονειρο χαρα κ πικρα συναντιωνται......Στα ονειρα ακομα κ οι πονοι μοιαζουν αλλιωτικοι...Τωρα???Τωρα τι?????Μηπως να κοιμηθεις ξανα..να ψαξεις πακι για εκεινο τ ονειρο που αφησες μισο ???????