Τις νύχτες ντύνεσαι Θεός ...κανένα δεν αφήνω Γίνεται ο κόσμος πιο απλός ...κανένα δεν αφήνω Τις νύχτες μοιάζει το κερί ...κανένα δεν αφήνω Και το δωμάτιο μια γη ...κανένα δεν αφήνω

Πέντε η ώρα το πρωί κι έχω μεγάλο κρίμανιώθω πως πάντα στη ζωή μου υπήρξα μόνο θύμακι έτσι αρπάζω ένα στυλό κι ανάβω ένα τσιγάροκανονικά ακούω ροκ μ' απόψε θα ραπάρω

Τη μέρα κρύβομαι καλά μα είναι βαρύς ο πόνοςέχω πολλούς να μ' αγαπούν μα πάλι νιώθω μόνοςκι έτσι ζητάω διαρκώς μια ταπεινή συγνώμηπου δε με σέρνουν οι καιροί κι έχω δικιά μου γνώμη

Τις νύχτες πριν να κοιμηθώ ανάβω όλα τα φώτακαι προσπαθώ να φοβηθώ όπως φοβόμουν πρώτατις νύχτες ντύνομαι παιδί που ψάχνει στο σκοτάδιμήπως μπορέσει να κρυφτεί στης μάνας του το χάδι

Πρέπει στο internet να μπεις αν θέλεις να φλερτάρειςκαι την απάντηση που θες με mail θα την πάρειςέχουν αλλάξει οι καιροί πεθάναν τα καμάκιατρώει ο άντρας τη φακή κι η γκόμενα σουβλάκια

Γεια σου μητέρα και μπαμπά που έκανες το παιδί σουό, τι θα ήθελες εσύ να ήσουν στη ζωή σουτου έχτισες μία ζωή στους πρόποδες της θλίψηςπέταξε κάτω το σπαθί κι άρχισε καταχρήσεις.

Τις νύχτες φαίνονται αυτοί που λένε την αλήθειακαι το φεγγάρι θα φανεί ό, τι έχεις μες στα στήθιατις νύχτες ντύνομαι παιδί διαλέγω ένα αστέριίσως μπορέσει να μου πει όσα κανείς δεν ξέρει

Ο Έλληνας φιλοσοφεί με το φραπέ στο χέριμιλά σαν να 'τανε σοφός μα τίποτα δε ξέρειλένε πως μόνο οι αριστεροί μπορούν να γράψουν ποίημαμα αν είν' η τέχνη αριστερή γιατί έχει τόσο χρήμα;

Θα σ' αγκαλιάσει το γυαλί αν θέλεις να φωνάξειςσε μια πορεία μπες και συ για βόλτα να ξεσκάσειςούτως ή άλλως θα σε πουν μονάχα ό, τι δηλώσειςίσως σε κάνουν και θεό το σώμα σου αν δώσεις

Τις νύχτες ντύνεσαι Θεός και σταματάς το χρόνογίνεται ο κόσμος πιο απλός χωρίς χαρά και πόνοτις νύχτες μοιάζει το κερί με ήλιο π' ανατέλλεικαι το δωμάτιο μια γη που μόνο εσένα θέλει

Δεν είμαι αυτός που θα σου πει ποιο είναι το μονοπάτιμια συμβουλή είν' ο πόνος μου κι άμα τι θέλεις πάρ' τηδεν είμαι αυτός που έχει βρει όλες τις απαντήσειςδε σώζω ανθρώπινες ψυχές ούτε και συνειδήσεις

Εφτά η ώρα το πρωί τελειώνει το μελάνιδε μετανιώνω ούτε στιγμή για ό, τι έχω κάνεικι έτσι αφήνω το στυλό και το τσιγάρο σβήνωνα μου λερώσουν τ' όνειρο κανένα δεν αφήνω

Τις νύχτες ντύνεσαι Θεός...κανένα δεν αφήνωΓίνεται ο κόσμος πιο απλός...κανένα δεν αφήνωΤις νύχτες μοιάζει το κερί...κανένα δεν αφήνωΚαι το δωμάτιο μια γη...κανένα δεν αφήνω

θελω σαν παιδι να κανω τους φοβους μου μια πλαστελινη στα χερια μου να τους πλασσω οπως θιελω ΕΓΩ κ μετα με περισιια τολμη να τους φυτεψω σαν αγρια σπορα βαθεια στις ψυχες αυτων που μου τους χαρισαν..........................να Αποδωσω ΕΓΩ τη δικια μου θεια δικη .......ΜΟΝΗ ΜΟΥ