Κάτι να σου πω - Sadahzinia

Ο κόσμος γλίστρησε απάνω μου απόψε και χάθηκε,

βαρύς, ασήκωτος, στενόχωρος κι αστείος.

Κάτι σα γέλιο μου φύγε και στο λαιμό μου στάθηκε

σα ξένο ψέμα που μπερδεύτηκε τελείως

μες στη φωνή μου κι η στιγμή μου ξεκούρδιστη

με τυραννάει και με κοιτά κατάματα

που την αφήνω για να σου γράψω ατραγούδιστη,

αλλά όμως σήμερα θα γράψω χίλια γράμματα.

Θέλω να γράψω κάτι άλλο απόψε,

το πιο θλιμμένο τραγούδι χαρισμένο σε σένα.

Τι κι αν θέλει να φύγει ο χρόνος,

κόψε το χρόνο κόψε·έχω μια λύπη δεμένη με μένα.

Μια λύπη που έρχεται σα σύννεφο κι αράζει ξαφνικά

σαν υφαντό από σκόνη να μου θυμίζει τάχα

τα θολωμένα που 'χω ακόμα στη ψυχή μου μερικά.

Δεν έχω άλλο να σου πω παρά μονάχα...

Τι χαρά που παίρνω,

όταν ακούω ένα τραγούδι δικό σου,
όταν ζω μέσα στ' όνειρό σου κι όταν με κοιτάς.

Τι χαρά που παίρνω κι όταν γελάς.

Όταν γελάς σ' ακούω, μα η χαρά μου

γίνεται λύπη κι αργοχάνεται σαν μια του ήλιου αχτίδα

που παίζει στο νερό και ξάφνου από μπροστά μου,

σβήνει το λιόγερμα στον ουρανό κουκίδα.

Όλα κουβάρι τυλιγμένα και κόμποι

κι ένα δάκρυ που δε θέλει να βγει.

Βγαίνει βλαστήμια κι αναρωτιούνται οι ανθρώποι,

τι αλήθεια θέλει η καρδιά μου να πει...

Τι χαρά που παίρνω,

βαριά και γέρνω στη γη

ν' ακουμπήσω·και την πικραίνω ξανά,

αν αφήσω να μη με κοιτάς.

Τι χαρά που παίρνω, όταν δε ξεχνάς.

Ούτε ξεχνάω, μα δε θυμάμαι κιόλας

της πεθυμιάς τη ρίζα πάνω στην ασκήμια

που φύτρωσε καταμεσής της άδειας μου κόλλας,

μου πρωτομίλησες και με είπες, Ζinia

.Κι όλα τα λόγια σου από τότε κάθε βράδυ

τα σημαδεύω ένα ένα μη χαθούν,

τα στεριώνω στα τυφλά μες στο σκοτάδι,

μη μου τα πάρει η λύπη μου κι οι κόμποι λυθούν.

Τι χαρά που παίρνω,όταν ακούω ένα τραγούδι δικό σου,

γίνομαι αχτίδα κι εγώ απ' το φως σου και με σκορπάς.

Τι χαρά που παίρνω, όταν απλά μ' αγαπάς

...................

ακομα μια φορα εδω ..καποτε αυτη τη μορφη εκφρασης κ εκτονωσης την αποτυπωνα σε λευκες σελιδες μ ενα στυλο ..τωρα με ενα πληκτρολογιο κ μια οθονη ,....για ν πω τι παλι ....με μια καρδια τιγκαρισμενη ..με δυο ματια που μετα βιας ξεκαθαριζουν τι απλωνεται μπροστα τους ..θολα.......ολα θολα.....ειναι που ....δεν ξερω τι ειναι ..........ισως ν ναι πωςθελω τοσα ν σου πω αλλα πια οι λεξεις δεν μ αρεσουν ..δεν ταιριαζουν ...δεν ειναι αρκετες ...κ ανικανες ν μιλησουν ...ειναι που γεμισαν οι νυχτες μου μ ονειρα κ οι μερες μου μ απουσιες...ειναι που .......που δεν ξερω πως να εμπιστευτω τις λεξεις κ ν τις αφησω ν μιλησουν γ οσα μου καινε την ψυχη ...ειναι που κουβαλαω μια ζωη αμαθη στις αγκαλιες...αμαθη στα συναισθηματα ,...αμαθη στα ονειρα.......ειναι που αυτα που λες ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ,σε βρισκουν κ φωλιαζουν κ σε καινε.....κ πως να τα ζωγραφισεις?πως ν δειξεις πραγματα μεσα απο μια οθονη ?πως να γινουν πιστευτα τα συναισθηματα οταν δεν μπορεις ν βρεις καινουργιες λεξεις αμαγαριστες να τους τις χαρισεις ????κ ομως .....μεσα απο μια οθονη ..............πατωντας πληκτρα.......ηρθαν στη ζωη μου ολα εκεινα που μονο απο αλλων περιγραφες κ σε περιτεχνα λογοτεχνηματα τα ειχα ακουστα........κ ομως ανακαλυψα πως υπαρχουν ονειρα που δεν θελω ν τα ξεχναω την αυγη......κ ομως ....................κ ειναι ομορφα πολυ κ ας μην ειναι τπτ δικο μου ..κ ας ξερω πως τπτ δεν θ γινει δικο μου ποτε...κ ας ποναω που ποτε δεν θα ζησω τ ονειρο...............τωρα γεμιζω το μυαλλο μου με εικονες...με χρωματα ...φτιαχνω εναν δικο μου παραδεισο ...ενα συννεφενιο ονειρο ....................ο παραδεισος του καθενος ειναι σαν ενα εργο τεχνης ....φτιαγμενο απ οσα ΘΕΛΕΙ ο καθενας μας πολυ ..γιατι μονο μ οσα αγαπας μπορει η πλαση γυρω σου ν ναι ο παραδεισος σου .,...ετσι σε πηρα κ εγω ...κ σ εβαλα στον δικο μου παραδεισο!!!!! κ ξαφνικα ολα ανθισαν !!!!!!!!!!!!!! κ ολα πηραν χρωμα...φως ...ζωη.........!!!!!!!!!! σαν ηλιος εκαψες το ΠΡΙΝ ...κ μεσα απ εσενα ειδα ποσο ευκολο ηταν ν αρθρωσω λεξεις που δεν ειχαν περασει ουτε καν εξω απ την πορτα της ψυχης μου .....μαλλον γ αυτο ηρθα παλι αποψε εδω..........για να σου πω ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ....ακομα κ για τις σιωπηλες κουβεντες μας Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩκ για τις μουσικες που αλλαξαν οταν τις μοιραστηκα μαζι σου Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ...κ για τις νυχτες που θ θελα ν ησουν εδω αλλα δεν ησουν παρα μονο στα ονειρα μου Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ .....................μα πιο πολυ απ ολα Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ......γιατι μεσα απο εσενα ανακαλυψα πως υπηρχε μια γωνια μεσα μου που δεν την αγγιξε ποτε κανεις...που δεν λερωθηκε απο οσα νεκρωσαν τα χρονια μου ......κ εκει κατοικησες ΕΣΥ......εκει σου ειχα φυλαγμενη θεση ....μακρυα απ οσα θα θελα ν μην ειχα συναντησει ποτε...κ μεσα απο ΕΣΕΝΑ βρηκα ΕΜΕΝΑ τελικα.....................................Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ λοιπον ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ....αυτη ειναι η ουσια ολων...πως ΥΠΑΡΧΕΙΣ....