Πήρα κόκκινα γυαλιά κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπω.........

 Κόκκινα γυαλιά-   Σταμάτης Κραουνάκης

 Πήρα κόκκινα γυαλιά
κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπω
κι ούτε ξέρω πώς να ζω
ούτε και πώς ν’ αγαπώ
τη ζωή μου επιβλέπω

Πήρα κόκκινο στυλό
και τραβάω γιαλό γιαλό και γράφω
τραγουδάκια της φωτιάς
της φωτιάς, της πυρκαγιάς
τη ζωή μου αντιγράφω

Πώς μ’ αρέσει αυτός ο ήλιος
πώς μ’ αρέσει αυτός ο ήλιος
πώς μ’ αρέσει το πρωί
κι είναι βάσανο ο φίλος
είναι βάσανο ο φίλος
που φωνάζει εκδρομή

Πώς μ’ αρέσει το φεγγάρι
πώς μ’ αρέσει το φεγγάρι
όταν βγαίνει να με δει
και κρατάει το φανάρι
και κρατάει το φανάρι
στης αγάπης την πληγή

Πήρα κόκκινη καρδιά
και πουκάμισα φαρδιά φοράω
και ρωτάω να μου πουν
όσοι ξέρουν ν’ αγαπούν
σε ποιον έρωτα χρωστάω

Πήρα κόκκινα φτερά
και περνάω μια χαρά, γελάω
Πιάνω σώμα του χιονιού
και ουρά χελιδονιού
στου Θεού τ’ αυτί μιλάω

Πώς μ’ αρέσει αυτός ο ήλιος
πώς μ’ αρέσει αυτός ο ήλιος
όταν βγαίνει το πρωί
κι είναι βάσανο ο φίλος
κι είναι βάσανο ο φίλος
που φωνάζει εκδρομή

Πώς μ’ αρέσει το φεγγάρι
πώς μ’ αρέσει το φεγγάρι
όταν βγαίνει να μας δει
και κρατάει το φανάρι
και κρατάει το φανάρι
στης αγάπης την πληγή

Πήρα κόκκινα γυαλιά
κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπω
κι ούτε ξέρω πώς να ζω
ούτε και πώς ν’ αγαπώ

ξερω κ εγω γιατι..............?
.....ποτε δεν ημουν η πρωτη επιλογη κανενος..ημουν η δευτερη η εναλλακτικη ..η τριτη..κ παει λεγωντας..ποτε δεν υπηρχε για μενα Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΟΥ ΦΙΛΗ ......αλλα αυτο δεν μ ενοιαζε..ειχα τον Ανδρεα μου κ μου ηταν υπεραρκετο .....
δεν ξερω αληθεια πως γινοταν παντα κ καποιος-α βρισκοταν μπροστα μου ..σαν ν χε κοψει δρομο σε αγνωστη υποτειθεται διαδρομη κ ξαφνικα ξεπετιοταν μπροστα μου ενω ημουν σιγουρη πως δεν με ειχε προσπερασει !!!!!  κ το εργακι συνεχιζεται ..............ποτε δεν υπηρξα μερος παρεας-συνολου-ομαδας-κυκλου..παντα ενοιωθα πως περισσευω...πως ειμαι ο της προσκολλησεως που λενε.....ισως γτ ειχα κατι που δεν μπορουσα ν τ μοιραστω ουτε καν σαν ιδεα....ισως γτ δεν ειχα ουτε εχω αυτο το κατι που δενει ανθρωπους ..κ συνηθως μου την εφερναν κιολας εκεινοι που νομιζα για λιγο πως ηταν ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΙ...Αυτοι τελικα ειναι οροι ανυποστατοι ανυπαρκτοι....για μενα τουλαχιστον...για την δικη μου ζωη...Δικος μας ειναι μονο ο εαυτος μας κ αυτον μονο μπορουμε ν θεωρουμε ΠΑΡΕΑ ΜΑΣ...ΚΟΛΛΗΤΟ ΜΑΣ.....κλπ.
προσπαθω αλλα δεν μπορω ν βρω τις λεξεις τις καταλληλες ν αποδωσω σωστα αυτο το συναισθημα...το οτι ΔΕΝ ΑΝΗΚΩ ΠΟΥΘΕΝΑ...........
Κ οταν εισαι παιδι ακομα ειναι εντονο πολυ κ παρεα με παιδικους εφιαλτες χαρισμενους απλοχερα γινεται ενα κοκτεηλ που η γευση του σε συνοδευει μια ζωη....
κ οσο μεγαλωνω αναθεωρω...διαπιστωνω..πως τιποτα δεν ειναι τυχαιο...δεν ψαχνω πια ...δεν θα παιξω αλλο το Διογενη με το φαναρακι του .....ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΛΛΩΣΤΕ ΜΟΝΑΧΟΣ ΠΟΡΕΥΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ...............