35 χρόνια χωρίς τον "βασιλιά της ροκ" Έλβις Πρίσλεϊ

Ένα ταξίδι ήταν... Ένα ταξίδι με ρυθμό, ένταση, μουσικές και τραγούδια, ένα ταξίδι σαν πέταγμα από τις γκρίζες γειτονιές και την πλήξη των μεγαλουπόλεων στη φαντασία, ένα φτερούγισμα και μια κραυγή όλο λαχτάρα για λίγο χρώμα στη ζωή.

Σε τούτο το ταξίδι πήραν μέρος μόνο νέα παιδιά, αρκετούς από αυτούς θα τους θυμόμαστε πάντα νέους, πολλοί από αυτούς θα έπρεπε να είναι μαζί μας.

Εκείνα τα παιδιά προσπάθησαν να φτιάξουν μια πόλη φανταστική, με πολύ μουσική, πολύχρωμα φωτάκια, ξένοιαστες μέρες, νύχτες γεμάτες όνειρα και έρωτες, μια πόλη ζαχαρένια, μια πόλη που όλες οι εποχές θα ήταν αθώες, μια πόλη όπου ακόμα και ο πόνος θα ήταν ένα παιχνίδι όπως στα κόμικς.

Μόνο που η ζωή δεν είναι κόμικς και το ροζ συννεφάκι μέσα στο οποίο ήταν χτισμένη αυτή η πολιτεία διαλυόταν με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου, διαλυόταν από τον φόβο της ατομικής βόμβας, διαλυόταν από τον αποκλεισμό και την εκμετάλλευση, διαλυόταν από τους πυροβολισμούς των εκτελεστικών αποσπασμάτων, διαλυόταν από τις οιμωγές των θυμάτων των πολέμων.

Μέσα σε αυτήν τη ροζ πολιτεία μπήκαν αμέσως οι έμποροι, που είδαν στα όνειρα εκείνης της παρέας ένα ολοκαίνουργιο προϊόν.

Από όλα αυτά έμεινε η μουσική και τα ονόματα των παιδιών. Και όπως σε όλες τις παρέες των παιδιών, πάντα κάποιος είναι ο αρχηγός.

Το όνομά του ήταν Έλβις Ααρον Πρίσλεϊ και σε αυτόν είναι αφιερωμένο αυτό το σύντομο σημείωμα, 35 χρόνια μετά τον θάνατό του.

http://www.amna.gr/articleview.php?id=18286