ΚΛΙΚΑΡΑΝ-->
<--ΑΤΟΜΑ.
ROCK NEW'S -
ΣΕ ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ ΝΕΟΥΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΚΑΙ GROUP ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΟΥΜΕ ΟΣΟΙ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΑΝΑΡΤΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟ SITE ΜΑΣ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ΚΑΙ EVENT'S
Την Παρασκευή 27 Νοεμβρίου το AN club θα φιλοξενήσει τους Woven Hand σε μια βραδιά που θα μείνει αξέχαστη σε όσους παραβρεθούν."
Είναι η προτελευταία φράση από την... διακαναλική συνέντευξη του Edwards. Σαν βγαλμένη από δελτίο τύπου. Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που διάβασα κάτι ουσιαστικό στο δελτίο τύπου μιας συναυλίας. Μάλλον ποτέ... αντίθετα στο μυαλό μου έρχεται αυτό το ανεκδιήγητο "το stadium rock είναι το τελευταίο προπύργιο...", η απειλή δια της οποίας καταφθάνει και προς τα εμάς το bigger than the audience σώου των U2. Τα συγχαρητήρια μου στον εμπνευστή... Εν προκειμένω πάντως η παραπάνω προφανώς κλισέ φράση είναι 100% αληθινή.
Κάτι που το γνωρίζουμε πολύ καλά, κυρίως όσοι παραβρεθήκαμε στην πρώτη εμφάνιση των Sixteen Horsepower στην Ελλάδα, σχεδόν δώδεκα χρόνια πριν. Στο club του Μύλου, σε σκηνικό έρημης προσέλευσης του κοινού, δεμένο αρμονικά με την desert rock διάσταση, που εν μέσω πολλών άλλων χαρακτήριζε τη μουσική τους. Ο ένας εδώ και ο άλλος στα πέντε μέτρα. Στο τέλος όλοι κάτω από τη σκηνή ωρυόμενοι.
Όλα αυτά τα χρόνια δεν έχουμε πάψει να μιλάμε για εκείνο το live ως το απόλυτο σημείο αναφοράς σε ερωτήσεις του τύπου "ποιες είναι οι καλύτερες συναυλίες της ζωής σας". Έχω πετύχει και τον Μιχάλη Εμμανουηλίδη του Rodon FM των Σερρών να αναφέρει το live σε σχετική διαδικτυακή συζήτηση, μαζί με τους Στέρεο Νόβα (φυσικά...), Cure, Pixies πρώτης κοπής κ.λ.π. Δεν έχω δει ποτέ τους Black Heart Proccession, αλλά τα όσα γράφει ο Θανάσης Παπαδόπουλος ευτυχώς δεν με κάνουν να τον ζηλεύω θανάσιμα.
Σε ρόλο support μπάντας οι Στρόγγυλο Κίτρινο. Η "απάντηση" της Lazy Dog στις τότε ακόρεστες ανάγκες του ελληνικού κοινού για ακόμη περισσότερο μελαγχολικό ροκ, απόλυτα συμπαθείς ως άποψη, λιτοί και ειλικρινείς, παρότι λοξοκοίταζαν υπερβολικά προς τις συνταγές των Tinderstick και των Bad Seeds. Ο Μπρατάνης (τότε πλήκτρα, τώρα Καγιετάνος) σε αιφνιδιαστική ερώτηση περί του σπουδαιότερου ονόματος για το οποίο "άνοιξε" ποτέ απάντησε οι ...Sixteen Horsepower σε κλάσματα δευτερολέπτου (το καλό που του ήθελα δηλαδή...).
Και αυτό που συνέβη δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μία άνευ ετέρου επικοινωνία με το ροκ στην πιο ουσιαστική του διάσταση. Πέραν των ικανοτήτων, ψυχικών και εκτελεστικών, όλης της μπάντας, πέρα από τα αλάνθαστα τραγούδια τους, τις διασκευές - σοκ σε εποχές που το post punk κάθε άλλο παρά μόδα ήτανε (την ιαχή ...Joy Division πρώτος από όλους την φώναξε ο Μπάμπης Αργυρίου, το πιστοποιώ), η βραδιά στιγματίστηκε από την παρουσία ενός και μόνου πρωταγωνιστή...
Θρασύς Mick Jagger σε μετεφηβική ηλικία. Ian Curtis σε πλήρη διάσταση επιληπτικής κρίσης. Johnny Cash με αφόρητα γοητευτικό το αυστηρό του βλέμμα. Σαλεμένος Jeffrey Lee Pierce. Nick Cave που δεν διορίστηκε στο Δημόσιο της μουσικής βιομηχανίας. Elvis που δεν πήγε στο στρατό. Gordon Gano ανίκανος να χορέψει. Robert Smith χωρίς τη φροντίδα κομμωτηρίου. Bob Dylan που παίζει για την πάρτη του και μόνο. Αγγελάκας που φύτρωσε σε μια αμερικάνικη επαρχία. Will Oldham με επί σκηνής χάρισμα. Trent Reznor σε κρίση ειλικρίνειας... Ιεροκήρυκας που πίστεψε στον Θεό επειδή έτυχε να τον συναντήσει. Γιος τύραννου πατέρα που πήρε την κατάσταση στα χέρια του και αυτοχρίστηκε ορφανός. Ανεπίδεκτος μουσικός που αποφάσισε να εκδικηθεί τα όργανα του. Τρελός τραγουδιστής που παραδόθηκε στο ουρλιαχτό του. Προφανέστατα ο Τρελός Μουσικός για τον οποίο μας μίλησαν οι Γκούλαγκ.
Αυτός εδώ και το βλέμμα του μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά...
Ο David Eugene Edwards, απόλυτο συνώνυμο του όρου εμβληματική φιγούρα, είναι όλα τα παραπάνω όταν ανεβαίνει στη σκηνή. Ταυτόχρονα δεν είναι τίποτε από τα παραπάνω και με απόλυτα δικό του τρόπο είναι πέρα από όλα αυτά. Ούτε το εκφράζει το ροκ, ούτε το προσωποποιεί, ούτε το φτύνει κατάμουτρα. Μοιάζει να το καταπίνει ατόφιο και να το κρατάει μέσα του για πάντα. Και το ροκ μένει εκεί και σε περιμένει να το μεταλάβεις. Σου κόβει την ανάσα και σε αφήνει άφωνο με τρόπο που σχεδόν "δε σου επιτρέπει" να απολαύσεις τη συναυλία. Τον έχεις δει μια φορά και έκτοτε τον έχεις μπροστά σου για πάντα καθώς θυμάσαι κάθε λεπτομέρεια και μάλιστα με κάθε λεπτομέρεια αυτής.
Μετά το πέρας του live και αφού έχει κατεβεί από τη σκηνή... παρακολουθήσαμε για ελάχιστα δευτερόλεπτα το παραπάνω απομακρυσμένο βλέμμα και αντιληφθήκαμε άμεσα ότι χρειαζόταν να περάσουν αρκετές ώρες για να επανακτήσει ο κάτοχος του την επαφή με την πραγματικότητα. Αν όντως το ροκ έχει μέσα του τον ηλεκτρισμό ως αναπόσπαστο στοιχείο, ο Edwards διαιωνίζει με υπέροχο τρόπο τον μύθο του ηλεκτροφόρου καλωδίου που ξεκίνησε από τον Elvis και ακόμη (ευτυχώς) δεν ξέρουμε που θα καταλήξει.
Δώδεκα χρόνια μετά, όλη αυτή η επικίνδυνη ενέργεια που κουβαλάει μέσα και γύρω του ο Edwards -και που ασφαλώς έχει πολλά να κάνει με την ιδιότυπη προσκόλληση του με τη θρησκεία- δισκογραφικά τουλάχιστον δεν δείχνει να εξαντλείται. Η αλλαγή ονόματος, παρότι δεν συνοδεύτηκε από ουσιαστική αλλαγή πλεύσης, έδωσε credits στον πρόωρο μύθο των Sixteen Horsepower. Οι Wovenhand αντιμετωπίζονται ως η φυσική συνέχεια μιας ροής που ποτέ δεν έπαυσε. Ο Αιδεσιμώτατος Edwards συνετίζει το ποίμνιο του με ιστορίες που κανείς δεν θέλει να ζήσει, αλλά όλοι θέλουν να τις διηγούνται και ακόμη περισσότεροι θέλουν να τις ακούνε.
Εκείνο το live των Sixteen Horsepower ήταν ένα εκτός νόμου εκκλησίασμα μιας πρώιμης χριστιανικής εποχής, στο οποίο έλαβαν μέρος οι περισσότεροι από όσους αργότερα ευαγγέλισαν με προπαγανδιστική μανία το ιερό/ ανίερο μήνυμα του. Στα επερχόμενα δύο live των Wovenhand σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη έρχεται πλέον ως καλά εδραιωμένος αρχηγός μίας ιδιόμορφα επικρατούσας, παρότι μειοψηφικής, αίρεσης. Σε κάθε περίπτωση, ο David Eugene Edwards είναι ο άνθρωπος που πρέπει να "συναντήσεις" έστω για μία και μοναδική φορά, μέχρι την επόμενη σε δώδεκα χρόνια από τώρα.
Οι Wovenhand εμφανίζονται στο An Club την Παρασκευή 27/11 και στο Block 33 στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο 28/11. Το "αξέχαστο" των δύο βραδιών εγγυημένο.
Την Τετάρτη 25/11, από τα μεσάνυχτα μέχρι όσο αντέξουν... η Μέμα Μπινοπούλου και ο Απόστολος Βαρνάς (έγκριτη σκοτεινή μουσικολόγος και διακεκριμένος new wave προπαγανδιστής αντίστοιχα) προετοιμάζουν τους "πιστούς" από την διαδικτυακή συχνότητα του Off Radio, επιλέγουν, θυμούνται, θυμώνουν, δέχονται παρεμβάσεις ακροατών και προσφέρουν το αντίδωρο εισόδου στη συναυλία σε κάποιους εξ αυτών.
ΓΡΑΦΕΙ: Άρης Καραμπεάζης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου