Ενδελέχεια - Σ' Ένα Μεγάλο Αύριο

Στις αρχές της δεκαετίας του '90 παρατηρήθηκε μία έκρηξη στην ελληνική ροκ σκηνή, με δεκάδες μπάντες να ξεπηδούν με μικρά demo και άλλοτε με ολοκληρωμένους δίσκους. Από την εποχή εκείνη λίγοι διακρίθηκαν και ακόμα λιγότεροι άντεξαν στο χρόνο. Μία από τις λίγες αυτές μπάντες είναι οι Ενδελέχεια. Με συνεχή παρουσία στα δισκογραφικά και συναυλιακά δρώμενα, έχουν κατακτήσει επάξια μία θέση στην ελίτ της ελληνόφωνης ροκ σκηνής. Μετά από 8 studio album με μικρές δισκογραφικές εταιρείες (Eros, FMRecords) και κατόπιν μιας σύγκρουσης με την FM Records (στην οποία επιρρίπτουν ευθύνη για την τύχη του προηγούμενου δίσκου), μεταπήδησαν στη Sony BMG. Το 2007 κυκλοφόρησαν και οι δύο πρώην εταιρείες τους από ένα best of - εν αγνοία του συγκροτήματος. Τρία χρόνια μετά τον τελευταίο δίσκο τους ("Μέσα Μου Κρύβονται Οι Άλλοι"), οι Ενδελέχεια επιστρέφουν στη δισκογραφία με ένα πολλά υποσχόμενο album. Δυνατές ερμηνείες, εναλλαγές σε ήχο και ύφος και σημαντικές συμμετοχές άλλων καλλιτεχνών συνθέτουν τη γενική εικόνα του νέου δίσκου. Οι στίχοι όπως πάντα αιχμηροί και ταυτόχρονα συναισθηματικοί, ενώ έχει δοθεί έμφαση σε μουσικούς πειραματισμούς, οι οποίοι δημιουργούν ένα πολύ ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Οι φωνητικές παρεμβάσεις των Δημήτρη Μητσοτάκη και Αντώνη Δημητρίου συνδυάζονται ιδανικά με τη μελωδική και ταυτόχρονα σκοτεινή φωνή του Δημήτρη Λεοντόπουλου, ενώ ξεχωριστή θέση στην ενορχήστρωση κατέχουν τα πλήκτρα σε αρκετά τραγούδια. Από τις πρώτες μέρες της κυκλοφορίας ξεχώρισε το "Κάτι Τους Δένει" και αγαπήθηκε μέσα από τις συχνότητες πολλών ραδιοφωνικών σταθμών. Οι συμμετοχές των Λαυρέντη Μαχαιρίτσα στο "Μικρός Που Είσαι Ουρανέ" και Στάθη Δρογώση στο "Όταν Όλοι Κοιμούνται" συγκαταλέγονται στις καλές στιγμές του δίσκου, αν και με ξένισε λίγο το γεγονός ότι και οι δύο καλλιτέχνες έχουν εμφανώς προσαρμοστεί φωνητικά στον ήχο του συγκροτήματος. Οι πειραματισμοί των Ενδελέχεια άλλοτε κλείνουν το μάτι στο χιπ-χοπ, όπως στα "Ρίμες" και "Οι Αγάπες Δεν Είναι Από Ατσάλι", και άλλοτε τείνουν προς πιο λαϊκό ήχο, όπως στο "Υστερόγραφο" που κλείνει το δίσκο με την ιδιαίτερη φωνή της Μάρθας Φριτζηλά. Ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου -και ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό για τη μπάντα όπως τη γνωρίζουμε τόσα χρόνια - είναι το "Θυμάμαι Καλύτερες Μέρες". Σε μια εποχή που το ελληνικό ροκ παρουσιάζει κάμψη, καθότι ιστορικές μπάντες έχουν διαλυθεί (Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Πυξ Λαξ κ.α.) και οι συνεχιστές τους είτε απέχουν, είτε είναι κατώτεροι των περιστάσεων, είναι σημαντικό να βγαίνουν δίσκοι σαν αυτόν για να μας υπενθυμίσουν ότι το ελληνικό ροκ είναι ακόμα εδώ. Οι Ενδελέχεια δηλώνουν δυνατά «παρών» και, παρότι η εξέλιξη του ήχου τους σε μερικά τραγούδια ίσως παραξενέψει μερικούς φίλους τους, είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι θα εκτιμήσουν αυτό το δίσκο τόσο όσο κι εγώ. Καλή ακρόαση!
Γιώργος Βακαλόπουλος
http://www.rocking.gr/review2291.php