LARS ULRICH: Μακροσκελής δήλωσή του για τον Jon Lord

Ο Lars Ulrich των Metallica εξέδωσε μια μεγάλη, και κατά την γνώμη μας πολύ ενδιαφέρουσα, δήλωση σχετικά με τον Jon Lord των Deep Purple που έφυγε από την ζωή χθες.

Η δήλωση του Ulrich έχει ως εξής:

«Από τότε που στην ηλικία των 9 ετών, ο πατέρας μου με πήγε να τους δούμε το 1973 στην Κοπεγχάγη, οι Deep Purple ήταν η πιο σταθερή, συνεχής και γεμάτη έμπνευση μουσική παρουσία στην ζωή μου. Έχουν σημάνει τα πιο πολλά για εμένα από ότι οποιαδήποτε άλλη μπάντα, και έχουν παίξει έναν τεράστιο ρόλο στην διαμόρφωση αυτού που είμαι. Οπότε προφανώς είμαι κάτι παραπάνω από στεναχωρημένος και συντετριμμένος από την είδηση του πρόωρου θανάτου του Jon Lord.

Μπορούμε όλοι να κατηγορηθούμε ότι λέμε ελαφρά τη καρδία επίθετα όπως «μοναδικός» και «πρωτοπόρος» όταν θέλουμε να περιγράψουμε τους ήρωες και τους ανθρώπους που μας συγκίνησαν, αλλά δεν υπάρχουν πιο ταιριαστές λέξεις τώρα. Πολύ απλά, δεν υπήρξε ποτέ κάποιος μουσικός σαν τον Jon Lord στην Ιστορία του hard rock. Κανείς. Τελεία.

Κανείς δεν έπαιζε σαν κι αυτόν. Κανείς δεν ακούγονταν σαν κι αυτόν. Κανείς δεν έγραφε σαν κι αυτόν. Κανείς δεν έδειχνε σαν κι αυτόν. Κανείς που έπαιξε ποτέ keyboards ή βρέθηκε κοντά σε ένα keyboard δεν υπήρξε πιο συγκροτημένος, ευγενής και γαμημένα cool από αυτόν. Ό,τι έκανε ήταν όλο δικό του. Συμπεριλαμβανομένου προφανώς και του μοναδικού ήχου του. Αυτό που έκανε με το Hammond, ο τρόπος που το Leslie ηχείο το παραμόρφωνε και το έστελνε σε ανήκουστα μέρη, και ό,τι άλλο συνέβαινε μεταξύ του Jon και του «Τέρατος», όπως αποκαλούσε το Hammond του, δεν έμοιαζε με τίποτα από πριν, από εκείνη την εποχή ή από μετά. Τόσο απλά.

Οι Deep Purple, φυσικά, ήταν κάτι μια ξεχωριστή παρουσία από μόνοι τους, πάντοτε απρόβλεπτοι, συχνά παρορμητικοί, ποτέ επαναλήψιμοι, και τις περισσότερες φορές απόκοσμοι. Είχα την καλή τύχη να τους δω τρεις φορές στην Κοπεγχάγη μεταξύ 1973 και 1975 και πολλές φορές στα reunions του 1985 και του 1987. Παίξαμε και μερικές συναυλίες μαζί τους στην Γερμανία το καλοκαίρι του 1987, και δεν χρειάζεται να πω πως κάθε φορά ήταν μια εμπειρία που είχε μεγάλο αντίκτυπο πάνω μου. Το να βλέπω τον Jon δεξιά στην σκηνή να παίζει τα riffs, τους χρωματισμούς, τις υφές, τα ανωτέρου επιπέδου solos, τα intros, τα outros, τα blues μέρη, τα κλασικά μέρη και ό,τι άλλο έρχονταν στο μυαλό του κάθε βράδυ, και επιπλέον να προφταίνει τον Ritchie Blackmore, τραγούδι με τραγούδι, βράδυ με βράδυ, όλα αυτά έδειχναν έναν master στην τέχνη του. Τον πιο ολοκληρωμένο και αυθεντικό hard rock keyboard-ίστα που περπάτησε ποτέ στον πλανήτη.

Το 1992, όταν παίξαμε στο Μόναχο στην περιοδεία του “Black Album”, ο Jon Lord και ο Ian Gillan ήρθαν στο show και στέκονταν στο snake pit όλη την ώρα. Ήμουν στον παράδεισο. Το να παίζω μπροστά στα μέλη της μπάντας που σήμαινε τα περισσότερα σε μένα από ο,τιδήποτε στην ζωή μου, ήταν ένα όνειρο που γίνονταν πραγματικότητα. Ήμουν τελείως τρελαμένος όταν πήρα ένα χειρόγραφο σημείωμα μετά το show, όπου μου έλεγαν ότι έπρεπε να φύγουν γιατί έπρεπε να είναι έτοιμοι για τις ηχογραφήσεις που θα έκαναν την επόμενη μέρα. Οι ήρωές μου στο γαμημένο το snake pit!!! Κοίτα, μαμά είμαι στην κορυφή του κόσμου!

Πλήρης κύκλος για τον μικρό 9χρονο από το KB Hallen στην Κοπεγχάγη τον Φλεβάρη του 1973.

Αναπαύσου εν ειρήνη, Jon, και ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για όλα.»