μα κάθε νύχτα συναντώ μες στο κορμί μου, έναν κατάδικο στη θέση της καρδιάς.......

ΚΑΤΑΔΙΚΟΣ-ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ


Αγγίζω πρόσωπα που χάνονται τη νύχτα,
μιλώ σε σώματα που σβήνουν την αυγή
κι ενώ δε νιώθω ούτε χαρά ούτε και πίκρα
ζητώ και παίρνω μιαν ανάσα σαν κραυγή.

Κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά
κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά
και σαν ομίχλη αγκαλιάζει το φεγγάρι.

Κρατώ τα σχήματα και χάνω την ουσία,
μοιάζω με πλαστικό τοπίο - τι να πω.
Κάποτε γίνομαι θεός, πότε θυσία
κι όμως δεν έμαθα ακόμα ν' αγαπώ

Κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά
κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά
και σαν ομίχλη αγκαλιάζει το φεγγάρι.

Χωρίζω έτσι τη ζωή απ' τη ζωή μου
κι έχω γι' αντάλλαγμα μια όψη σιγουριάς,
μα κάθε νύχτα συναντώ μες στο κορμί μου,
έναν κατάδικο στη θέση της καρδιάς.

Τι φταιει και κλειδωνουν οι ψυχες?Τι φταιει και χωριζονται οι ζωες σε κομματια?Πως γινεται και διαλεγεις να θυμασαι καποια κομματια και αλλα να τα σβηνεις?

Κι ειναι καποιες μορφες που περασαν απ τη ζωη σου ...που εχουν χαθει ....κι ομως ειναι αυτες που γεμιζουν τα πιο ζωντανα ονειρα σου ..................Κι ας χανονται μετα...Παντα ξαναγυρνανε.......Κι ετσι οπως διαχωριζεις τη ζωη σου νομιζεις πως εισαι ασφαλης...Πως δεν θα σε αγγιξουν ξανα εκεινα που θα θελες να μην ειχαν συμβει στη δικη σου ζωη.......

Ποσο γελιεσαι ...το ξερεις...Το ξερεις πως τιποτα δεν χανεται ...τιποτα απ αυτα δεν σβηνει.......

Παντα θα ζουν μεσα σου...Κι εσυ παντα θα εισαι δεσμιος τους...Παντα θα κουβαλας μεσα στην καρδια σου ολα εκεινα που εκανες η ...που δεν εκανες...Εκεινα που ειπες .........η ..........που δεν ειπες..........

Και μια τελευταια αληθεια: Εκεινα που δεν φευγουν ΠΟΤΕ ειναι εκεινα που μπροστα τους οταν αναφερεται σ αυτα η σκεψη σου ,παντα βαζεις τη λεξη ΔΕΝ..............Εκεινα που ΔΕΝ εκανες...Εκεινα που ΔΕΝ ειπες.......Εκεινα που ΔΕΝ υπαρχουν πια...Εκεινα που ΔΕΝ τολμησες...............................................................................................................ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΣΟΥ ....ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ....