Ωχρά Σπειροχαίτη - Κούφιοι άνθρωποι

είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι,
οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι
σκύβοντας μαζί
κεφαλοκαύκι γεμισμένο άχυρο. Aλίμονο!
οι στεγνές φωνές μας όταν
ψιθυρίζουμε μαζί
είναι ήσυχες κι ανόητες
σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι
ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί
στο ξερό μας κελάρι

σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα,
παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση

αυτοί που πέρασαν
με ολόισια μάτια, στου θανάτου το άλλο βασίλειο
μας θυμούνται -αν καθόλου μας θυμούνται-
σαν κούφιους ανθρώπους
σα βαλσαμωμένους

μάτια δεν τολμώ να δω στα όνειρα
στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο
αυτά δεν εμφανίζονται εκεί:
τα μάτια είναι
ηλιόφως σε μια σπασμένη κολώνα
εκεί, είναι ένα δέντρο χορεύοντας
και φωνές
στου ανέμου το τραγούδισμα
πιο μακρινές και πιο τελεστικές
από ένα μαραμένο αστέρι

ας είμαι όχι πιο κοντά
στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο
ας φορέσω επίσης
τις μεταμφιέσεις
αρουραίου τρίχωμα, κοράκου δέρμα, κουρελούδες
σ' έναν αγρό
φερόμενος όπως φέρεται ο άνεμος
όχι πιο κοντά

όχι αυτή την τελική συνάντηση
στου λυκόφωτος το βασίλειο

αυτή είναι η νεκρή χώρα
αυτή είναι του κάκτου η χώρα
εδώ τα πέτρινα είδωλα
σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν
την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου
κάτω απ' το σπίθισμα σβησμένου άστρου

αυτό είναι σαν αυτό
στου θανάτου το άλλο βασίλειο
ξυπνώντας μόνοι
την ώρα που είμαστε
τρέμοντας με τρυφερότητα
χείλη που θα φιλούσαν
κάνουν προσευχές σε τσακισμένες πέτρες

αόμματοι
αν δεν τα μάτια μας ξαναφανούν
όπως το αέναο άστρο
του πολύφυλλου ρόδου
στου θανάτου το λυκοφωτικό βασίλειο
η ελπίδα μόνο
των κενών ανθρώπων
των άδειων ανθρώπων

μεταξύ ιδέας
και πραγματικότητας
μεταξύ κίνησης
και δράσης
πέφτει η σκιά

μεταξύ αντίληψης
και δημιουργίας
πέφτει η σκιά

η ζωή είναι πολύ μακριά

μεταξύ πόθου
και σπασμού
μεταξύ δύναμης
και ύπαρξης
μεταξύ ουσίας
και πτώσης
πέφτει η σκιά
γιατί δικό σου είναι το βασίλειο

γιατί δική σου είναι η ζωή
γιατί η ζωή σου είναι δική σου
δική σου

αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος
όχι μ' ένα πάταγο αλλά μ' ένα λυγμό

Κ ισως τελικα αυτο να ειναι το πιο σημαντικο ....Οχι να θυμομαστε εμεις εκεινους που εφυγαν ...αλλα να μας θυμουνται εκεινοι .....Κ πως μας θυμουνται ....Εκεινοι που εφυγαν με το κεφαλι ψηλα κ με ματια ορθανοιχτα χωρις να τρεμοπαιζουν στο συναπαντημα μ το θανατο ..... Εκεινοι πως θυμουνται εμας τους βολεμενους που βαδιζουμε με σκυμμενα κεφαλια κ χαμηλωμενα ματια απο φοβο ν αντικρυσουμε τα ματια εκεινα που δεν μας φοβουνται ,.,..μας λυπουνται μονο για το καταντημα μας...Εμας που ξεπουληθηκαμε στο ροδινο αυριο που μας εταξαν η που εμεις νομιζαμε πως μας εταξαν .....γιατι ετσι μας βολευε.....

Εκεινοι που δεν φοβηθηκαν να τολμισουν να παλεψουν να ζησουν κ να πεθανουν ........

Δεν ξερω πως πιστευουμε οτι η σιωπη μας κ ο φοβος μας κ η ατολμια μας θα μας εξασφαλισουν...ΤΙ????????? Γλοιωδη ανθρωποειδη ...αναρριχητικα φυτα γαντζωμενοι οπου μπορουμε για να ανεβουμε......ΠΟΥ?????????????

Και ζωντας ετσι παρασσιτικα....αδεια κουφαρια χωρις ψυχη..χωρις οραμα...χωρις δυναμη ...ζωντας στη σκια ..στην ασφαλεια.......φοβουμενοι κ να ονειρευτουμε ακομα.......ΓΙΑΤΙ???????

Ο απολογισμος μιας ζωης αχρωμης....μιας ΜΗ ΖΩΗΣ......τι περιμενουμε να μεινει πισω?????Ζωντας ενα τεραστιο ΤΙΠΟΤΑ....τι παραοπανω απο ενα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΤΙΠΟΤΑ θα μεινει να μας θυμιζει??

ΟΧΙ!! ΘΕΛΩ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ...ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΟΙΤΑΖΩ ΙΣΙΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΜΟΥ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΚΑΘΕ ΣΥΝΤΑΞΙΔΕΥΤΗ ......,.ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΛΑΙΩ ΓΙΑ ΤΑ ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΠΟΤΥΧΙΕΣ ΜΟΥ......ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΝΑ ΖΗΣΩ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΔΕΙΑ ΖΩΗ...ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ........ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΑΙ ΕΓΩ!!!ΧΩΡΙΣ ΠΕΡΙΤΥΛΙΓΜΑ!!!ΕΓΩ!!! ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ Η ΑΠΟΔΟΧΗ .....ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣΚΑΡΕΥΤΩ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΑΞΙΩΜΑ..ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΤΙΤΛΟ....ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΘΟΡΥΒΟ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΧΡΩΜΑΤΙΣΤΕΣ ΜΝΗΜΕΣ..ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΧΡΩΜΑΤΙΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΛΕΜΑΩ ΓΙ ΑΥΤΑ. ΘΕΛΩ Α Υ Ρ Ι Ο ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΤΙΚΡΥΣΩ ΜΕ ΟΛΟΙΣΙΑ ΜΑΤΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ..........ΜΕ ΕΝΑ ΛΥΓΜΟ.......