Η πίκρα πως κατάγεται απ'τη δική μας φάρα μας έπεισε και έγινε αφέντης τιμωρός....

Ενδελεχεια - Βουτια Απο Ψηλα
Ο δρόμος μας,τυφλός της πιάτσας παραπαίδι.
Τα όνειρα υπόσχεση ρουφιάνου θυρωρού.
Στα τάστα της κιθάρας οργή που περισσεύει
σα φόνος που σχεδιάστηκε στη σκέψη ενός μωρου.


Ό,τι φτιάχνω κι ό,τι χάλασα,
βουτιά από ψηλά σε μολυβένια θάλασσα.
Ό,τι φτιάχνω κι ό,τι χάλασα,
βουτιά από ψηλά σε μολυβένια θάλασσα.




Τα λόγια,χαρτζιλίκι από μισθό της πείνας
που ωμά καταναλώθηκε χωρίς ανταμοιβή.
Τα μάτια σου,προάστιο χαμένο της Αθήνας,
που κυνηγά τη φήμη του σε ό,τι κι αν συμβεί.


Ό,τι φτιάχνω κι ό,τι χάλασα,
βουτιά από ψηλά σε μολυβένια θάλασσα.
Ό,τι φτιάχνω κι ό,τι χάλασα,
βουτιά από ψηλά σε μολυβένια θάλασσα.


Η δύναμη που ξέπεσε και έγινε κατάρα.
Η φήμη που απλώθηκε και έγινε λοιμός.
Η πίκρα πως κατάγεται απ'τη δική μας φάρα
μας έπεισε και έγινε αφέντης τιμωρός


Ολοι με ονειρα ξεκινησαμε ...καποτε...Πως φτασαμε τωρα τα ονειρα να μοιαζουν εφιαλτες?Πως εγινε κ ολα τα καταναλωσαμε τοσο ασκοπα??
Δικα μας τα σωστα δικα μας και τα λαθη ..κ ολα μαζι μια καταρα ........Χασαμε το φως ....χασαμε τον προορισμο .....Σ ενα ταξιδι επιβατες ...Σε αγνωστη διαδρομη που την διαλεξαμε εμεις ...Που δεν ελενχουμε πια ............Κυνηγωντας χειμαιρες χασαμε την ουσια......................Η ψυχη μας εκδικειται που αγνοησαμε τις δικες της μελωδιες κ φτιαξαμε δικες μας αγριες μουσικες τιμωροντας μας....................Εμεις οι δυνατοι της γης ...Εμεις οι αρχιτεκτονες της καταστροφης μας..................Εμεις τωρα αντιμετωποι με την σκληρη προσκρουση ......Χαιρομασταν ταχα γιατι νομιζαμε θα τελειωσει η πτωση στα γαληνια νερα μιας ηρεμης θαλασσας ...αυτα εγιναν σκληρα σαν απο μολυβι ...κ εκει ολα σταματανε...........................