Rockwave Festival: Editors, Sivert Hoyem, Cake, Παύλος Παυλίδης & B-Movies, Stranglers κ.ά. @ TerraVibe Park, 01/07/11

Κάντε κλικ εδώ

Τα «εγκαίνια» της πρώτης μέρας του πιο οικείου μας εγχώριου μουσικού φεστιβάλ πραγματοποιήθηκαν την Παρασκευή, με το lineup να απαρτίζεται από αγαπημένους καλλιτέχνες του ελληνικού κοινού, των οποίων η παρουσία στη χώρα μας δεν είναι μεν σπάνιο φαινόμενο, αλλά η αγάπη του κοινού για τα τραγούδια τους δε μπορούσε να τους κρατήσει μακριά από το TerraVibe Park. Ονόματα ιστορικά, όπως οι Stranglers, ονόματα πιο φρέσκα, όπως οι headliners Editors, και ονόματα έκπληξη, όπως οι Γάλλοι Inspector Cluzo, έδωσαν το έναυσμα για αυτό που ελπίζουμε να είναι ένα διασκεδαστικό και επιτυχημένο τριήμερο πάρτυ.

Go Over

Την αυλαία της πρώτης μέρας του Rockwave άνοιξαν οι δικοί μας Go Over. Όπως ήταν βέβαια λογικό και επόμενο, τους αδίκησε το πρωινό τους slot, μιας και μετρημένα δέκα άτομα είχαν μαζευτεί να ακούσουν το ευχάριστο punk rock τους. Δεν πτοήθηκαν βέβαια από την έλλειψη του κόσμου και αντιμετώπισαν, προς τιμήν τους, την κατάσταση με χιούμορ. Στη μισή ώρα περίπου που βρέθηκαν επί σκηνής απέδειξαν ότι υπό κατάλλες συνθήκες θα είχαν περισσότερα να προσφέρουν σε ένα πιο εξειδικευμένο ίσως κοινό. Ευχάριστο πάντως ήταν το κομμάτι με το οποίο έκλεισαν το set τους, "Πήρες Τις Μπύρες;", το οποίο άκουγα άνετα σε οποιοδήποτε καλοκαιρινό πάρτι, όπως θα έπρεπε να είναι το σημερινό.

Stavros Dadoush & Los Tigainos

Λίγο μετά τη μια στη σκηνή ανέβηκο Stavros και η μπάντα του, μ' ένα άκρως καλοκαιρινό set, με αέρα reggae. Με ένα πέρασμα από διάφορες επιτυχίες του είδους, βλέπε "Get Up, Stand Up", το οποίο στόλισαν και με το κατιτίς ελληνικό -«Σήκω, στάσου, για τα δικαιωματά σου»-, προσπάθησαν να μεταδώσουν ένα πιο διασκεδαστικό vibe στο κοινό και τα είχαν όλα, εκτός από το κοινό. Maximum τρία άτομα τη φορά βρίσκονταν μπροστά από τη μικρή σκηνή στην οποία παίζανε. Πρέπει όντως να ήταν αποκαρδιωτικό να καταφέρνεις να κλείσεις ένα σχετικά μεγάλο live και τελικά να μη σε βλέπει κανείς, και ο Dadoush, όπως και οι προηγούμενοι, προσπάθησε πάλι να το αντιμετωπίσει με χιούμορ, απευθύνοντας χαιρετισμούς στον ελάχιστο κόσμο που πέρναγε από μπροστά, κατευθυνόμενος προς ταμεία / τουαλέτα / σκιά. Αφού μας είπαν και κάποια δικά τους κομμάτια, έκλεισαν το set τους με μία όμορφη διασκευή των Sublime, το "I Smoked Two Joints".

The Inspector Cluzo

Mε χαρακτηριστική άνεση υπήρξαν η αποκάλυψη της πρώτης μέρας του φεστιβάλ. Η γαλλική, περίπου, απάντηση στους Black Keys ήταν το πρώτο όνομα που εμφανίστηκε στη μεγάλη σκηνή του TerraVibe. Το ντούο, κιθάρα και drums μονάχα, εμφανίστηκε στη σκηνή με κοστούμια και διάθεση που δε σήκωνε πολλά-πολλά. Η παράνοια τους ξεκίνησε από την αστείρευτη αγάπη τους για τη γαλλική επαρχία Mont-de-Marsan, απ' όπου προέρχονται, συνέχισε με το παθολογικό τους μίσος για την Αγγλία και τις μπάντες της, απευθυνόμενοι ανοιχτά στους Editors, μάς είπαν αδερφές που παίζουμε μπάλα και όχι ράγκμπυ κι ακολούθησε ένας μονόλογος κατά του Σαρκοζύ, που «ντύθηκε» με τη γοητευτική ηχητική υπόκρουση του κομματιού τους "I Want To Fuck The Wife Of The President Nicoloas Sarkozy". Το funk n' roll των Γάλλων κατάφερε να ξεσηκώσει τους, δυστυχώς, ελάχιστους που είχαν στηθεί μπροστά από τη μεγάλη σκηνή, αφού οι groovy μελωδίες τους ήταν άκρως εθιστικές. Ξαναπερνώντας ένα χεράκι μπινέλικια στο Ηνωμένο Βασίλειο, μας είπαν το "The French Bastards", φοβερό rock and roll sing-a-long κομμάτι, στο οποίο αποφάσισαν να ανεβάσουν μία παρέα στη σκηνή και να χορέψει μαζί τους. Βέβαια, στο επόμενο, ερωτοτράγουδο όπως είπαν, ανέβασαν μια χαριτωμένη δεσποινίδα μόνη της να μας χορέψει και μέτα έναν κύριο, ο οποίος μας γδύθηκε κιόλας. Τέλος, αφού εμίσησαν και έβρισαν κάθε πιθανή φάρα στον πλανήτη, φανερώθηκε η αληθινή πηγή του κόμπλεξ τους με το "Fuck The Bass Player", το οποίο γράφτηκε στην πρώτη πρόβα της μπάντας, όταν ο μπασίστας τους αποφάσισε να μην έρθει κι έτσι τον εστείλαν στο καλό. Έκλεισαν το set τους, μας χαιρέτησαν, μας ευχαρίστησαν και μας είπαν «θα τα πούμε το βραδάκι», ότι κι αν σήμαινε αυτό...

Ιάσονας Τσιμπλάκος

Vassilikos

Παρασκευή, 1η Ιουλίου και να 'μαστε στο Terra Vibe Park για την έναρξη της συναυλίας του Βασιλικού Σακκά, στα πλαίσια του Rockwave 2011. Η άφιξή μας στη Vibe stage του πάρκου έγινε αρκετά νωρίτερα, δίνοντάς μας την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε και μέρος του soundcheck, το οποίο φανέρωνε ένα απολύτως ηλεκτρικό σετ. Παρά τη μεσημεριανή ώρα, οι καιρικές συνθήκες υπήρξαν ιδανικές, με ένα ελαφρύ αεράκι και κάποια σύννεφα να φροντίζουν για την άνεση επισκεπτών και καλλιτεχνών. Βέβαια, η ώρα παρέμενε «δύσκολη», γι' αυτό και ο λιγοστός κόσμος (100 άτομα περίπου) είχε ακροβολιστεί περιφερειακά της άδειας πλατείας, λες και την περιφρουρούσε.

Στις 16:07 ακριβώς έκανε την εμφάνισή του ο Vassilikos με το συγκρότημά του, απευθύνοντας τους καθιερωμένους χαιρετισμούς στο λιγοστό κοινό και ανοίγοντας τη συναυλία με το "The Look Of Love". Ακολούθησε μια σημαντική παύση λόγω κάποιων προβλημάτων στον ήχο, όμως μεταξύ φίλων και λοιπών συγγενών δεν προέκυψε κάποια δυσανασχέτηση. Η ροή αποκαταστάθηκε με το "Henry Lee" και ακολούθησε η χορταστική και κλασική πλέον διασκευή του "All Tomorrow's Parties". Τα πρώτα ζωηρά χειροκροτήματα μετά του απαραιτήτου sing along έπεσαν στο "You Are My Destiny" και τα πρώτα κορμιά άρχισαν να λικνίζονται ελαφρά κατά τις εκτελέσεις των "No Milk Today" και "Fake", το οποίο γιόρτασε τα 10α γενέθλιά του και αφιερώθηκε στην υγειά της αφυδάτωσης, κατά τα λεγόμενα του παιδιού από την Πάτρα. Αναλόγως, στις ρίζες και στην υγειά της αχάριστης αφιερώθηκε το "Whole Lotta Love", όχι καλά εκτελεσμένο, μιας και ξαναεμφανίστηκαν τα προβλήματα στον ήχο, υπενθυμίζοντάς μας πως κάποια τραγούδια πρέπει κάποτε να βγουν στη σύνταξη και να ξεκουραστούν. Κάπως έτσι, στις 16:52, ο Vassilikos, παρουσιάζοντας τους συνεργάτες του, ολοκλήρωσε το show του.

Η αλήθεια είναι, πάντως, πως ο Vassilikos είναι ένας από τους πιο cool Έλληνες crooners, πολύ επικοινωνιακός με το κοινό και είναι άδικο να εμφανίζεται τόσο χαμηλά στο line-up ενός εγχώριου φεστιβάλ. Αν δεν υπήρχαν και αυτά τα προβλήματα στον ήχο, είμαι σίγουρος ότι θα τραγουδούσε άλλα 1-2 τραγούδια των Raining Pleasure...

Setlist:

The Look Of Love / Henry Lee / All Tomorrow's Parties / You Are My Destiny / No Milk Today / Fake / Whole Lotta Love

Σταύρος Μελένιος

Stranglers

Έχασα κάτι ρε παιδιά; Έπαψε η Παρασκευή να είναι εργάσιμη; Μετατράπηκε το TerraVibe σε Hyde Park και οι συναυλίες πρέπει να λήγουν στις δέκα και μισή για να μην ενοχλείται η βασίλισσα; Δεν εξηγείται αλλιώς. Μάλλον έχουμε να κάνουμε με απόγονους της σταχτοπούτας που πρέπει να βρίσκονται σπίτι πριν τις 12, μην τυχόν και ξαναγίνει η άμαξα κολοκύθα. Δε μπορεί, πρέπει να ζω σε άλλη χώρα μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου. Μάλλον τα πουλήσαμε όλα, του καλοκαιριού συμπεριλαμβανομένου, και δεν το πήρα χαμπάρι. Αλήθεια, είχε κάποιος από τη διοργανώτρια εταιρεία ασφαλείς πληροφορίες ότι θα έχει δροσούλα στις 5 το απόγευμα της 1ης Ιουλίου; Δε θα το κουράσω περισσότερο, για να δει κάποιος τα μισά ονόματα της πρώτης ημέρας του Rockwave έπρεπε να βρίσκεται στη Μαλακάσα από ...χθες.

Και καλά, ας υποθέσουμε ότι είμαι βλάκας και αδυνατώ να καταλάβω ότι υπήρχε κάποιος σοβαρός λόγος να λήξει το πρόγραμμα στις 23:00 (μετά παίχτηκαν κάτι επαναλήψεις, μα η ζημιά είχε ήδη γίνει), αλλά υπάρχει άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη που με ένα line-up αυτού του επιπέδου θα τοποθετούσε τους Stranglers πέμπτο όνομα, να παίζουν στις 5 το απόγευμα, τρεις ώρες πριν π.χ. τον Sivert Høyem; Μιλάμε για τους Stranglers των 23 single και 17 άλμπουμ στο βρετανικό top 40, σε μια καριέρα τεσσάρων δεκαετιών (με παρουσία σε πέντε δεκαετίες, αν το καλοσκεφτείτε)! Μιλάμε για τους Stranglers που ξεκίνησαν πριν το punk και το new wave, τα οποία όρισαν κι αυτοί με τη συνεισφορά τους. Τους Stranglers που άντεξαν τα pop '80s, προσφέροντας μερικά από τα διαχρονικότερα δείγματα της εποχής. Μιλάμε για τους Stranglers που είδαν μουσικά ρεύματα όπως το punk, το new age, το grunge και τη brit-pop να γεννιούνται και να πεθαίνουν, ενώ αυτοί εξερευνούσαν το ένα είδος μετά το άλλο με άνεση, παραμένοντας σταθερή αξία στη συνείδηση του κόσμου, χωρίς να δεινοσαυρήσουν ποτέ. Και να πει κανείς ότι δεν έχουν έρεισμα στο ελληνικό κοινό; Και να πει κανείς ότι τα τραγούδια τους δεν είναι επίκαιρα στη σημερινή Ελλάδα; Τι να πω, δεν ξέρω. Αναξιοκρατία ακόμη και στο line-up. Μπράβο μας και ζήτω μας και συγχαρητήρια στο τετράγωνο.

Βέβαια, όλα αυτά τα χρόνια η εν λόγω μπάντα έχει βιώσει την αδικία στο πετσί της, οπότε δε νομίζω ότι θα τα βάψουν μαύρα για αυτό που έγινε χθες στο TerraVibe. Άλλωστε, αυτοί πάντοτε φόραγαν μαύρα, οπότε το πολύ-πολύ να γράψουν -ακόμη- ένα πικρόχολο τραγούδι για την περίσταση. Ουδέποτε υπήρξαν οι αγαπημένοι της μουσικής βιομηχανίας και έχουν εισπράξει ελάχιστα από το μερίδιο που δικαιωματικά θα έπρεπε να είναι δικό τους. Αλλά, έπειτα από τόσα χρόνια να παίζονται όλα αυτά τα -από κάθε άποψη- ιστορικά κομμάτια μπροστά σε 200 άτομα -πως να το κάνουμε;- δεν καταπίνεται και ειλικρινά θα το κατέτασσα στα μεγαλύτερα φάουλ στην ιστορία του σημαντικότερου φεστιβάλ της χώρας μας.

Λέει κάπου στην ταινιάρα "24 Hour Party People" ότι στην πρώτη συναυλία των Sex Pistols στο Manchester παρευρέθηκαν μόλις 42 άτομα, αλλά σχεδόν όλοι τους φεύγοντας έφτιαξαν από μια μεγάλη μπάντα που άλλαξε τον κόσμο και γέμισε στάδια. Παραλληλίζει, μάλιστα, εκείνη τη συναυλία με το Μυστικό Δείπνο, ο οποίος μπορεί να είχε μόλις 12 προσκεκλημένους («δεκατρείς, εάν συνυπολογίσει κανείς και το ταλέντο», όπως χαρακτηριστικά συμπληρώνει), αλλά αυτοί κι αν έφτιαξαν ...«μπαντάρες» που συνεπήραν τα πλήθη και άλλαξαν τον κόσμο! Τιμή και δόξα λοιπόν στους πιστούς που ήταν εκεί για να «ευλογηθούν» από τον Jean-Jacques Burnel και την παρέα του και μακάρι το -σωτήριο- αεράκι που φύσαγε χθες το απόγευμα να φέρνει αέρα στα πανιά τους.

Τι να γράψει κανείς για τη χθεσινή εμφάνισή τους; Τους έχουμε δει τόσες φορές και πάντοτε ήταν αντάξιοι των προσδοκιών. Αυτό δε θα άλλαζε τώρα. Κακουχίες και μικρότητες σαν τη χθεσινή περνάνε και δεν ακουμπάνε συγκροτήματα αυτού του βεληνεκούς. Βγήκαν στην ώρα τους και για περίπου μια ώρα έπαιξαν με άνεση ένα set δεκατεσσάρων κομματιών που τους εξέφραζε τη δεδομένη χρονική στιγμή. Άφησαν έξω ένα κάρο κομμάτια (π.χ. από τη "Duchess", το "Strange Little Girl" και το "Midnight Summer Dream", μέχρι τις αγαπημένες διασκευές στα "Walk On By", "All Day & All Of The Night" και άλλα πολλά), αλλά αυτό ήταν αναπόφευκτο, καθώς αν ανατρέξει κανείς στη δισκογραφία τους μπορεί να βρει τουλάχιστον ακόμη δυο, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, αξιοπρεπή setlist. Καλύτερες στιγμές, τα "Always The Sun" (που ταίριαζε γάντι στην περίσταση), "Golden Brown" και φυσικά το "No More Heroes".

Ο ήχος ήταν άψογος και ο επαγγελματισμός πρόδηλος. Business as usual, που λένε, αλλά -προς Θεού- μην πάει ο νους σας σε κάτι ανιαρό. Τύποι σαν κι αυτούς, ακόμη και με κλειστά τα μάτια να παίζουν (κάτι το οποίο σε καμία περίπτωση δεν ισχύει για χθες), βρίσκονται δυο κεφάλια πάνω από κάτι μετριότητες που -περιμένετε και θα το διαπιστώσετε- δεν έχουν την παραμικρή θέση στη μουσική ιστορία. Δεν αντέχω, θα την πω την κακία μου. Είμαστε, όμως, κι εμείς ένα κοινό που κάνουμε ήρωες κάτι τύπους που δεν έχουν υπόσταση πουθενά εκτός από τη χώρα μας και αφήνουμε να περνούν και να χάνονται αυτά που πραγματικά συμβαίνουν και, εν τέλει, μένουν. Πολλές φορές έχουμε δίκιο (π.χ. όπως με τον Nick Cave, που ο υπόλοιπος κόσμος τον αναγνώρισε πολύ αργότερα), κάποιες άλλες μάλλον όχι. Πάντως, με κάτι τέτοιες αυτοακυρούμενες κατευθύνσεις που δίνονται είναι που έχει απομακρυνθεί ο κόσμος από την ξένη μουσική. Όπως, πολύ εύστοχα, είπε και ο Παύλος Παυλίδης σε όσους είχαν συγκεντρωθεί στο Vibe Stage κατά τη διάρκεια του sound check του: «Εγώ στη θέση σας θα πήγαινα να δω τους Stranglers». Τέλος πάντων, λίγος σεβασμός σε αυτούς που έδειξαν -και συνεχίζουν να δείχνουν- το δρόμο δε βλάπτει.

Setlist:

Intro (Waltzinblack) I Feel Like A Wog / (Get A) Grip (On Yourself) / Peaches / Always The Sun / Golden Brown / Nice N' Sleazy / Baroque Bordello / 5 Minutes / Lost Control / Threatened / Something Better Change / Relentless / Nuclear Device / No More Heroes

Παντελής Μαραγκός, Σταύρος Μελένιος

Παυλίδης & The B-Movies

Η ώρα κυλάει στο Terra Vibe Park, οι Stranglers μόλις έχουν ολοκληρώσει την, κατά κοινή ομολογία, αδικημένη εμφάνισή τους και το ρολόι κοντεύει να δείξει έξι ακριβώς. Οι φεστιβαλιστές πρέπει να προσεγγίζουν την πρώτη χιλιάδα και, με ράθυμη διάθεση, συγκεντρώνονται σταδιακά στη Vibe Stage για τη συναυλία του Παύλου Παυλίδη και των B-Movies του. Η εξαμελής μπάντα μόλις έχει τελειώσει με τα κουρδίσματα των οργάνων και τις υπόλοιπες ρυθμίσεις και είναι έτοιμη για την έναρξη της παράστασης. Η πρώτη νότα πέφτει και ο αειθαλής Παυλίδης ξεκινάει στις 18:09 ακριβώς με το "Αφού Λοιπόν Ξεχάστηκα" από την προσωπική του πορεία με τους B-Movies. Κλασσικό το «χαμένο» στυλ του με την αντηλιά να μην του επιτρέπει να βγάλει τα γυαλιά ηλίου του κατόπιν παροτρύνσεως του κόσμου, και οι κιθάρες ξεκινάνε το ταξίδι τους στις χαμένες λεωφόρους απανταχού της γης.

Ο Παυλίδης, όντας επικοινωνιακός και βιωματικός καλλιτέχνης, εντάσσει στο πρόγραμμά του και σημαντικές επιτυχίες των Ξύλινων Σπαθιών. Έτσι, δεύτερο κομμάτι είναι το "Σαν Εσένα", που εκφράζει όλα τα προαναφερθέντα. Ακολουθεί το "Πάρε Με Μαζί Σου", το οποίο στη θέα όμορφων και ελαφρά ντυμένων παρουσιών ακούγεται πιο πολύ σαν "Ξεσσαλονίκη", και έπεται το "Αερικό" με τα χιλιοτραγουδισμένα του παράμ παράμ παράμ. Στη συνέχεια, το κοινό εισέρχεται στα σουρεαλιστικά και ψυχεδελικά δωμάτια του "Στοιχειωμένου Σπιτιού" και η "Φωτιά Στο Λιμάνι" ζεσταίνει ακόμη περισσότερο την ατμόσφαιρα. Την προηγούμενη φωτιά θα σβήσει η "Λευκή Καταιγίδα" και κάπως έτσι έρχεται η ώρα για τα "Αντικαταπληκτικά" μας. Επόμενο τραγούδι θα είναι το "Η Τελευταία Φορά", με το κοινό να χτυπάει παρατεταμένα ρυθμικά παλαμάκια και να ξεχυλίζει από ερωτισμό στο "Τώρα Αρχίζω Και Θυμάμαι". Το τέλος πλησιάζει και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από αυτόν της συναισθηματικής κλιμάκωσης του "Τις Περισσότερες Φορές", ενώ αυτό πια γίνεται αναπόδραστο με ένα φρέσκο συναυλιακά κομμάτι, το "Τόσο Κοντά". Ολοκληρώνοντας, ο ήχος υπήρξε άριστος, ο καιρός θαυμάσιος και κάπου εδώ ξεκινά το κυρίως μέρος του φεστιβάλ...

Setlist:

Αφού Λοιπόν Ξεχάστηκα / Σαν Εσένα / Πάρε Με Μαζί Σου / Αερικό / Το Στοιχειωμένο Σπίτι / Φωτιά Στο Λιμάνι / Λευκή Καταιγίδα / Αντικαταπληκτικά / Η Τελευταία Φορά / Τώρα Αρχίζω Και Θυμάμαι / Τις Περισσότερες Φορές / Τόσο Κοντά

Σταύρος Μελένιος

Cake

Αλήθεια, υπάρχει κάποιος που ανήκε στο ηλικιακό γκρουπ 15 έως 25 όταν οι Cake κυκλοφορούσαν το "Fashion Nugget" (1996) και δε λικνίστηκε, έστω και μια φορά στη ζωή του, στους ήχους των χιλιοπαιγμένων single του; Θυμάστε τότε που τα "The Distance", "Frank Sinatra" ή η διασκευή στο "I Will Survive" εναλλάσσονταν διαρκώς στο ραδιόφωνο με κομμάτια όπως το "Loser" του Beck, τις funkιες των Fun Lovin' Criminals, το γεμάτο ήχο των Eels ή το χαβαλέ των Bloodhound Gang και πολλών άλλων εκείνης της cool συνομοταξίας; Η ζωή, όμως, είναι περισσότερο μαραθώνιος, παρά κατοστάρι κι έτσι, ενώ πολλοί που ακούγονταν -ή προσπαθούσαν να ακούγονται- super cool χάθηκαν στην πορεία, αυτοί δικαιώθηκαν, παραμένοντας πιστοί σε αυτό που πρέσβευαν και πριν από δεκαπέντε χρόνια.

Μια ευχάριστη παρενέργεια της ραγδαίας πτώσης πωλήσεων δίσκων κατά τα τελευταία χρόνια είναι ότι σκαρφαλώνουν στις πρώτες θέσεις των charts συγκροτήματα που κάποτε έβλεπαν με κιάλια το top-20. Οι Cake ανέκαθεν πωλούσαν πενήντα με εκατό χιλιάδες αντίτυπα με την κάθε κυκλοφορία τους, μόνο που πλέον τόσα (τα οποία εξακολουθεί να αγοράζει το αφοσιωμένο κοινό τους στην Αμερική) αρκούν για να καταλήξουν στην κορυφή. Με το πρώτο -κι εντελώς ανέλπιστο μέχρι πριν κάποια χρόνια- #1 στο album chart της πατρίδας τους εμφανίστηκαν χθες λίγο μετά τις επτά (19:09, για την ακρίβεια) στο Terra Stage, γεμάτοι αυτοπεποίθηση.

Ο John McCrea, frontman του συγκροτήματος από το Sacramento, βγήκε με περιποιημένο μούσι, jockey, γυαλιά, πουκαμισάκι, βερμούδα και σαγιονάρες και έναν ηλιοκαμμένο σβέρκο (δύσκολα θα τη γλίτωνε, καθότι διαθέτει ιδιαιτέρως λευκή επιδερμίδα), κι αμέσως συγκεντρώθηκε μπροστά στη σκηνή ο λιγοστός κόσμος που είχε φτάσει στο TerraVibe μέχρι εκείνη την ώρα (δε νομίζω να ήταν πάνω από 1000 άτομα, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που φίδιαζαν). Σε αυτό βοήθησαν οι ήχοι του πανέμορφου κι αναγνωρίσιμου "Frank Sinatra", με το οποίο ξεκίνησαν. Η φήμη των «οικείων, απλών και καθημερινών ανθρώπων» επιβεβαιώθηκε προτού καλά-καλά ξεκινήσουν, με τον McCrea να πιάνει κουβέντα, από σκηνής, με έναν ενθουσιώδη φίλο του συγκροτήματος.

Υπήρξαν κάποια προβληματα στον ήχο, ιδιαίτερα στην τρομπέτα του Vince DiFiore στo "Love You Madly", η οποία μας καθάρισε τα αυτιά σε βάθος, αλλά από εκεί και πέρα όλα κύλησαν τέλεια και ο κόσμος λικνιζόταν υπό τους funky χαλαρωτικούς ήχους της μπάντας, με τον McCrea να παραθέτει με το γνώριμα βαριεστημένο ύφος και την «ξερή» φωνή του («λίγο τραγουδάμε, λίγο μιλάμε») τους ειρωνικούς του στίχους. Πρέπει να του αναγνωρίσουμε, πάντως, ότι μεταδίδει ιδανικά την εικόνα του ανθρώπου που έχει φάει την κρυάδα της ζωής (όπως όλοι μας άλλωστε), αλλά το αντιμετωπίζει με χιούμορ. Τα θέματα αυτά δε λείπουν ούτε κι από τις ενδιάμεσες πρόζες μεταξύ των κομματιών.

Μαζί του μια πολύ καλή μπάντα, που τον πλαισιώνει πανέμορφα με φωνητικά α-λά Beach Boys, με τις «γρατσουνιστές» κιθάρες του Xan McCurdy, τα πνευστά του DiFiore, το χαρακτηριστικό μπάσο του -κάπως απόμακρου- Gabe Nelson και τα ακριβή drums του Paulo Baldi.

Χωρίς να είναι βέβαιοι για το εάν και κατά πόσο το φετινό τους άλμπουμ κυκλοφορεί στην Ελλάδα (καρφώνω, παρεμπιπτόντως, ότι όποιος ήθελε να βρει το "Fashion Nugget" ακόμη και στο μεγαλύτερο ελληνικό δισκοπωλείο θα έπρεπε να πληρώσει πάνω από 30€ μέχρι πριν μερικά χρόνια), έπαιξαν μερικά από τα χαριτωμένα κομμάτια του, από τα οποία ξεχωρίζω το "Long Time". Το κοινό πάντως δεν έδειξε να «απομακρύνεται» σε κανένα, περιμένοντας όμως καθαρά εκείνα για τα οποία αγάπησε το συγκρότημα.

Το τελευταίο τέταρτο της συναυλίας -από το "Never There" μέχρι το τέλος- κύλησε με αυτά ακριβώς (με μια ενδιάμεση σφήνα το ταιριαστό στις μέρες μας "War Pigs" των Black Sabbath) και ο κόσμος πήρε αυτό που ζητούσε. Κορυφαία στιγμή το αγαπημένο "Short Skirt, Long Jacket", με το ενθουσιώδες παιχνίδι του McCrea με το κοινό, που ανταποκρίθηκε μια χαρά τραγουδώντας με όλη του τη δύναμη. Αξιοσημείωτη, επίσης, η έκφραση συμπαράστασης στα ζόρια που διέρχεται ο λαός μας και η -όλο νόημα- αφιέρωση της διασκευής του "I Will Survive" (μάλλον το πιο πολυπαιγμένο ξένο κομμάτι στο ελληνικό ροκ ραδιόφωνο κατά τα τελευταία 15 χρόνια). Το set έκλεισε με το "The Distance" και όλα θύμιζαν εκείνα τα cool απογεύματα όταν -στο ίδιο φεστιβάλ- έπαιζαν οι Fun Lovin' Criminals, οι Bloodhound Gang ή οι Gomez και ο κόσμος χαμογελούσε και πέρναγε καλά. Οι Cake ήταν ακόμη καλύτεροι από εκείνους, αλλά ο κόσμος έλειπε...

Setlist:

Frank Sinatra / Love You Madly / Guitar / Bound Away / Say It All / Wheels / Mustache Man / Long Time / Never There / Short Skirt, Long Jacket / War Pigs / I Will Survive / The Distance

Παντελής Μαραγκός

Sivert Hoyem

Με τους Madrugada να μας έχουν «αφήσει χρόνους» από το 2008, η αγάπη του ελληνικού κοινού για το νορβηγικό συγκρότημα πλέον έχει στραφεί προς τον τραγουδιστή του σχήματος, Sivert Hoyem, ο οποίος εδώ και κάποια χρόνια ακολουθεί τον προσωπικό του δρόμο με αρκετά συμπαθητική πορεία. Ο Hoyem ανέβηκε στη μικρή σκηνή του TerraVibe για μια ώρα περίπου, σε ένα set που επικεντρώθηκε κυρίως στις προσωπικές του δουλειές, αφήνοντας όμως χώρο και σε κάποιες στιγμές από Madrugada, οι οποίες έγιναν δεκτές με ενθουσιασμό, όπως ήταν αναμενόμενο, από το λιγοστό κοινό.

Το set του ξεκίνησε με το "Sister Sonic Blue" από το πιο πρόσφατο άλμπουμ του, "Moon Landing", και συνεχίστηκε με το πολυαγαπημένο "The Kids Are On High Street" των Madrugada, δημιουργώντας ένα καλό κλίμα αρχικά. Ένα ακυκλοφόρητο κομμάτι, μέχρι στιγμής, έκανε την εμφάνισή του ("Warm Inside"), δίνοντας τη σκυτάλη πίσω στη δισκογραφία των Madrugada και το λυρικό "What's On Your Mind?". Μέχρι αυτό το σημείο της συναυλίας η ροή του set κυλούσε αρκετά καλά, ο κόσμος έδειχνε να το απολαμβάνει και ο ίδιος Hoyem έδειχνε ορεξάτος όπως και η, διεκπεραιωτικού χαρακτήρα, μπάντα του.

Όμως, ενώ το ξεκίνημα έδειχνε να έχει κάποια δυναμική, καθώς κυλούσε το set έπεφταν και οι τόνοι και χρειάστηκε το δυνατό τελείωμα με το "Moon Landing", αφού είχε προηγηθεί άλλο ένα ακυκλοφόρητο ("Animal Child"), ώστε να μας μείνει κάτι πιο έντονο από την εμφάνιση του Hoyem, ο οποίος, όσο καλός και αν μπορεί να είναι, σίγουρα δεν είναι αυτό που περιμένεις να δεις για δεύτερο όνομα σε ένα φεστιβάλ. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του Νορβηγού, η χθεσινή του εμφάνιση δεν ήταν η μοναδική για φέτος στην Ελλάδα, καθώς το φθινόπωρο μάλλον θα τον ξαναδούμε για άλλη μια φορά στη χώρα μας.

Setlist:

Sister Sonic Blue / The Kids Are On High Street / What You Doin' With Him? / Warm Inside / What's On Your Mind? / Into The Sea / Shadows / High Meseta / Long Slow Distance / The Hour Of The Wolf / Animal Child / Moon Landing

Γιάννης Κοτζιάς

Editors

Μετά την μικρή παράταση της εμφάνισης του Sivert Hoyem, είχε έρθει η στιγμή για το κοινό να απολαύσει τους headliners της πρώτης μέρας του φετινού Rockwave Festival. Δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τους Editors, μιας και το 2006 είχαν βρεθεί στα πλαίσια του ιδίου φεστιβάλ, στον ίδιο χώρο, κερδίζοντας μάλιστα τότε το θερμό χειροκρότημα των παρευρισκομένων αλλά και τις εντυπώσεις. Η τελευταία επίσκεψή τους ήταν πριν από περίπου ένα χρόνο, στο Fuzz, σε μια εκρηκτική sold-out εμφάνιση, η οποία ανέβασε τον πήχη των προσδοκιών σε όσους βρέθηκαν το βράδυ της Παρασκευής στη Μαλακάσα.

Αγνοώντας λοιπόν τυχόν καθυστερήσεις και τιμώντας την αγγλική τους καταγωγή, οι φιγούρες του Tom Smith και της παρέας του εμφανίστηκαν στο Terra Stage λίγο μετά τις 21:30. Η αρχή έγινε με το "Camera", βγαλμένο από το "The Back Room" του 2005. Ομολογουμένως, ο ενθουσιασμός τον παρευρισκομένων ήταν χλιαρός και σε μεγάλο βαθμό συνέβαλε σε αυτό και ο σχετικά μικρός αριθμός τους, σε σχέση με το μέγεθος του χώρου. Αυτή η ατμόσφαιρα διατηρήθηκε μέχρι το άκουσμα της εισαγωγικής «μπότας» του "An And Has A Start", όπου αποκαταστάθηκε μερικώς η επαφή των Editors με το κοινό τους.

Για τη συνέχεια, το συγκρότημα από το Birmingham μας επεφύλαξε μια μικρή έκπληξη, αφού ερμήνευσαν το ολοκαίνουριο "Two Hearted Spider" -στο οποίο η μελαγχολική a la Depeche Mode μελωδία που έβγαινε από τα πλήκτρα του Chris Urbanowicz, σε συνδυασμό με τη δραματική χροιά των φωνητικών του Smith, απέδωσε στο έπακρο τη βλοσυρότητα των στίχων του-, το οποίο έδεσε ιδανικά με το "You Don't Know Love" που ακολούθησε, θέλοντας έτσι να ρίξουν μερικώς τους τόνους του set τους. Δεν τους πήρε όμως πολύ, αφού έβαλαν και πάλι τους οπαδούς τους στο ρυθμό τους με το δυναμικό "Racing Rats".

Δε μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι τα τελευταία χρόνια οι Editors δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση στα ηλεκτρονικά μουσικά μέρη που παράγουν υψηλής τεχνολογίας sampler και synth. Τρανή απόδειξη για όλα αυτά ήταν και το τελευταίο τους άλμπουμ, "In This Light And In This Evening", στο οποίο σημειώθηκε και η ευκρινής στροφή τους προς αυτούς τους ήχους. Το θετικό είναι ότι δεν παραλείπουν ποτέ να παίρνουν και στις live εμφανίσεις τους όλα αυτά τα sampler και τα synth, φτάνοντας μάλιστα πολύ υψηλά επίπεδα και στη ζωντανή απόδοση των συγκεκριμένων κομματιών. Αυτό έγινε και το βράδυ της Παρασκευής.

Από το "Eat Raw Meat = Blood Droll" και το "Bricks And Mortar" και το "Papillon", οι Editors ερμήνευσαν τα κομμάτια τους με συνοχή και αρτιότητα, έχοντας πάντα σημαιοφόρο τη φωνή του Smith. Φυσικά, υπήρχαν και ισόποσες αναφορές και στον πρότερο έντιμο (πιο indie) βίο τους, με τα μελωδικότατα "The Weight Of The World", "Munich" και "Smokers Outside The Hospital Door", που έχαιραν της αποδοχής του κοινού.

Γενικότερα, οι Editors ερμηνευτικά έπιασαν τα συνήθη υψηλά επίπεδα, κάτι το οποίο, μετά από τις τόσες εμφανίσεις τους στην Ελλάδα, έχουμε καταλάβει ότι αγγίζει τα πλαίσια του δεδομένου στα live τους. Αυτό όμως που δεν κατάφεραν ήταν να απογειώσουν το κοινό. Ίσως να έφταιγε ο περιορισμένος αριθμός των παρευρισκομένων, σε ένα χώρο που έμοιαζε να είναι αχανής από την άνεση κινήσεων μέσα σε αυτόν. Ίσως να έφταιγε και η αυστηρότητα στη σκηνική παρουσία του Smith, που βρισκόταν αρκετή ώρα καθισμένος στο πιάνο του, αλλά ίσως κι αυτός να είναι ο δικός του τρόπος να προασπίζεται τις συνθέσεις του. Δε μπορώ όμως να μην υποπέσω στην τραγική συνήθεια της σύγκρισης αυτής τους της εμφάνισης με αυτήν του Fuzz, που στο συγκεκριμένο τομέα υπερτερούσε κατά κράτος, μιας και περισσότερη ήταν η κινητικότητα τους πάνω στην σκηνή, και περισσότερη επαφή με το κοινό είχαν.

Κάπως έτσι κύλησε η πρώτη μέρα του πιο διάσημου ελληνικού καλοκαιρινού φεστιβάλ, την οποία χαρακτήρισαν οι πιο alternative και indie ήχοι.

Setlist:

Camera

Bones

Bullets

An End Has A Start

Two Hearted Spider (new song)

You Don't Know Love

Racing Rats

Not Sound But The Wind

Eat Raw Meat = Blood Droll

Munich

The Weight Of The World

Smokers Outside The Hospital Doors

Bricks And Mortar

In This Light And On This Evening

Papillon

Fingers In The Factories

Εριφύλη Παναγούλια

The Inspector Cluzo (pt II)

Έτσι λοιπόν, καθώς παίρναμε την ανηφόρα, μετά την εμφάνιση των Editors, προς την έξοδο, ξαφνικά ακούμε θόρυβο από τη μικρή σκηνή, και να σου πάλι το γαλλικό ντουέτο επί σκηνής, αυτή τη φορά όμως με μπόλικο κόσμο, ο οποίος αψήφισε την κούραση και τη σχετικά περασμένη ώρα και αποφάσισε να κάτσει και να χορέψει μαζί με τους Cluzo. Το set ήταν σχεδόν απαράλλαχτο, ακόμα και οι μονόλογοι του μπροστάρη με την κωμική του γαλλική προφορά, αλλά δε μας ένοιαζε καθόλου, γιατί είχε πλέον βραδιάσει, είχε δροσιά, είχαμε πιεί το κατιτίς, μάς είχαν ανάψει και οι Editors, και οι Cluzo ήξεραν ακριβώς πώς να πάνε την πάρτυ διάθεση ένα σκαλί παραπάνω. Χορός και κέφι από τους παρευρισκόμενους, με τη μπάντα να το χαίρεται πραγματικά, ειδικά ο drummer, που σηκωνόταν κάθε λίγο και λιγάκι, σκαρφάλωνε στα ηχεία, έφερνε κόσμο στη σκηνή και λοιπά.

Το μίσος και το φτωχό υβρεολόγιο τους είχαν πάρει φωτιά. Το ερωτοτράγουδο, μάλιστα, που αναφέραμε προηγουμένως αποφάσισαν να το «πούνε όπως οι Editors», τραγουδώντας το μπάσα και με το reverb στο μικρόφωνο στο φουλ, κάνοντας μία, επιτυχημένη θα έλεγε κανείς, αναπαράσταση του μισού καταλόγου της βρετανικής μπάντας. Τέλος, έβγαλαν μία μπάλα ράγκμπυ και -επειδή απλά μπορούν- την κλώτσησαν μέσα στο κοινό, ξεκινώντας ένα μικρό πάρε-δώσε με πάσες. Αποκάλυψη και παλικάρια.

Ιάσονας Τσιμπλάκος

ΠΗΓΗ