Τραγούδησαν με τον «θείο Μπομπ»

Μαλακάσα: πάνω από 12.000 άνθρωποι ταξίδεψαν μαζί με τον θρυλικό Ντίλαν

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Μαρία Μαρκουλή

Ανατριχίλες. Η Μαλακάσα, «πιάτο» γεμάτο από όλες τις ηλικίες- εντυπωσιακό «παρών» έδωσε η νεολαία- και στη σκηνή ο «θείος Μπομπ» με σπουδαία κομπανία και πολύτιμα εφόδια.

Oλοι μαζί στο ίδιο ταξίδι, ένα road trip στην καρδιά της μουσικής, της φολκ και ροκ κουλτούρας των τελευταίων 50 χρόνων... στο φαινόμενο που λέγεται Ντίλαν και στάθηκε δύο ώρες μπροστά μας, στα πλήκτρα και τη φυσαρμόνικα, για να μας πάει από το «Rainy Day Women» μέχρι το «Αll Αlong the Watchtower» με ενδιάμεσους σταθμούς ανεφοδιασμού με τραγούδια πολλών «οκτανίων».

Περισσότεροι από 12.000 άνθρωποι χειροκροτούσαν με τα χέρια ψηλά και φωτεινές τις οθόνες των κινητών τους στο «Like a Rolling Stone» συνοδεύοντας τον κουστουμαρισμένο κύριο με το καπέλο (εικόνα βγαλμένη από βιβλία της αμερικάνικης Ιστορίας) στην πιο κρίσιμη συνειδητοποίηση της ανθρώπινης ύπαρξής του- «να είσαι μόνος, να μην έχεις σπίτι να γυρίσεις, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, σαν μια πέτρα που κυλάει».

Στις 21.30 ακριβώς, όπως λέει στο πρόγραμμα, ο Ντίλαν στη σκηνή. Δεξιά, στα πλήκτρα. Μπροστά και γύρω οι μουσικοί του ντυμένοι με λευκά κοστούμια και μαύρα πουκάμισα, αντίθετα από εκείνον που είναι ντυμένος στα μαύρα, ζωντανεύουν με ιδανικό τρόπο αυτό που τα μπλουζ, το ροκενρόλ και η φολκ σημαίνουν στις μουσικές του.

Για την μπάντα πρέπει να πω πολλά. Είναι όλοι τους μουσικοί με καριέρες ξεχωριστές, ποτισμένοι με αυτούς τους ήχους. Οπως ο κοσμοπολίτης της κάντρι Τσάρλι Σέξτον, που η κιθάρα του έτσι όπως έπαιξε στη Μαλακάσα ήταν σαν να χόρευε από Τσακ Μπέρι μέχρι... Ramones διασκευασμένα σε ντιλανική κάντρι. Με δυο λόγια, μια... ηλεκτρική και ηλεκτρισμένη συναυλία.

Ο Ντίλαν στιγμή δεν άφησε τη σκηνή, παρά μόνο για λίγο πριν από το ανκόρ και αφού μας έκοψε την ανάσα με ένα θεϊκό «Βallad of a Τhin Μan».

Δεν μίλησε στο κοινό, παρά μόνο προς το τέλος για να ευχαριστήσει και να παρουσιάσει τους μουσικούς του. Επαιξε φυσαρμόνικα πολύ και θεαματικά και τραγούδησε με αυτή την τσακισμένη, γδαρμένη, κακοτράχαλη φωνή του... σαν τους παλιούς μπλούζμεν που ο ήχος και μόνο της φωνής τους λέει τις ιστορίες.

Οποιος θέλει, κατεβαίνει

Ως Ντίλαν βέβαια, κλασικά, δεν άρεσε σε όλους. Δίπλα μου μια κυρία ήθελε να τον χαστουκίσει γιατί «δεν έπαιξε τα κομμάτια που ζητούσε ο κόσμος», αν και τίμησε δεόντως τα «Ηighway 61» και «Βlonde on Βlonde» άλμπουμ του και από τα πιο καινούργια «επισκέφθηκε» αρκετά το «Μodernn Τimes».

Μερικοί βαρέθηκαν. Ειδικά αν δεν σου αρέσει αυτό το είδος της μουσικής, εκείνος δεν προσπαθεί καθόλου να σε καλοπιάσει για να γίνει αρεστός. Βρίσκεται στη δική του προσωπική διαδρομή και όσοι θέλουν είναι μαζί του- 69 χρονών και πολύ ξεροκέφαλος για να δοκιμάσει καινούργια κόλπα. Η διαδρομή όμως δεν είναι υποχρεωτική. Οποιος θέλει- όπως θα έλεγε ο Μπομπ- κατεβαίνει. Με όλους τους άλλους θα συναντηθεί κάπου παρακάτω στον δρόμο. Η περιπέτεια συνεχίζεται...

ΑΠΟ ΝΩΡΙΣ είχαν πάρει τον δρόμο για τη Μαλακάσα οι πιο φανατικοί ώστε να εξασφαλίσουν θέση μπροστά, κάτω από τη μεγάλη σκηνή. Μία ώρα πριν από τη συναυλία το Τerra Vibe έδειχνε πως περίμενε βραδιά «γεμάτη». Ηταν εκεί οι παλιοί πιστοί που θα είχαν να συγκρίνουν με τις προηγούμενες εμφανίσεις του στην Ελλάδα, οι οποίοι στο ενδιάμεσο μαζί με πολλούς άλλους φαν είχαν ταξιδέψει εδώ και εκεί για να τον πετύχουν κάπου στο εξωτερικόπολλές φορές στην Ιταλία, από όπου ο Ντίλαν περνάει συχνά.

Μεγάλες παρέες, γονείς με παιδιά, εκδρομικοί τύποι, η νέα γενιά περίεργη να ακούσει, συναντήθηκαν όλοι στην προχθεσινή συναυλία. Με την οποία άλλωστε ο Ντίλαν ουσιαστικά επέστρεφε στον δρόμο έπειτα από έναν μήνα διακοπής- ήταν η πρώτη συναυλία της νέας ευρωπαϊκής περιοδείας, μέρος δηλαδή αυτής της τουρνέ που δεν τελειώνει ποτέ. Για εμάς εδώ ήταν η πρώτη μεγάλη ανοιχτή συναυλία, το καλοκαίρι της κρίσης που ξεκινάει.

Κόντρα στην κρίση, οι συναυλίες άρχισαν δυνατά. Οσους ο Ντίλαν πήρε μαζί του στη διαδρομή, κατάφερε να τους απογειώσει. Αλλοι που δεν ακολούθησαν, έχω την αίσθηση πως κατέβηκαν νωρίς και πέρασαν ωραία με τις παρέες τους. Ενας πιτσιρικάς δίπλα μου ενώ άδειαζε ο χώρος μιλούσε με τον φίλο του στο τηλέφωνο και με κάθε ειλικρίνεια τον ρωτούσε:

«Πώς ήταν η συναυλία ρε συ; Δεν άκουσα τίποτε, μίλαγα συνέχεια». Φίλε, ήταν σπουδαία...